Claude Lanzmann

Claude Lanzmann 27 Kasım 1925’te Paris’te doğdu. 1943’te Clermond Ferrand’daki Blaise Pascal Lisesi’nde Direniş eyleminin örgütleyicilerinden biri oldu. Önce kentlerdeki gizli mücadeleye, daha sonra da Auvergne’deki maki savaşlarına katıldı. Fransız Direniş Hareketi madalyası, “Officier de la Légion d’honneur” ve “Commandeur de l’Ordre National du Mérite” liyakat nişanları sahibidir. Berlin ablukası sırasında, Berlin Üniversitesi’nde okutman olarak çalıştı; 1952’de Jean-Paul Sartre ve Simone de Beauvoir’la tanışıp dost oldu. O tarihten başlayarak, hiç ara vermeden, Les Temps modernes dergisine katkıda bulundu, bugün bu derginin başındadır. 1970’e kadar, uğraşlarını Les Temps modernes ile gazetecilik arasında paylaştırırken, çok sayıda gazete yazısı kaleme aldı, ilk kez 1952’de gittiği İsrail’e bağlılığını ve sömürgecilik karşıtı tutumunu çelişkiye düşmeden sürdürdü. Cezayir’deki baskıcı eylemleri, boyun eğmeme çağrısında da bulunarak herkese duyuran 121’ler Bildirisi’ni imzaladı ve suçlanan on kişiden biri oldu. 1970’te, kendini bütünüyle sinemaya verdi: Amacı, bir ölçüde de, Cezayir’in bağımsızlığını istemiş birinin İsrail’in varlığını sürdürmesini nasıl isteyebileceğini anlamayı reddeden eski sömürgecilik karşıtı dava arkadaşlarına yanıt vermek olan Pourquoi Israël (Neden İsrail) filmini yaptı. Bu film, tüm dünyada önemli bir başarı elde etti. 1974 yazında Shoah üzerinde çalışmaya başladı: Filmin yönetimi, tam zamanlı bir çalışmayla on bir yılını aldı. Filmleri: Elise ou La Vraie Vie (Elise ya da Gerçek Yaşam, 1970), Pourquoi İsraël (Neden İsrail, 1972), Tsahal (1994), Un vivant qui passe (Geçip Giden Bir Canlı, 1997), Sobibor, 14 octobre 1943, 16 heures (Sobibor, 14 Ekim 1943, saat 16; 2001). Yayımlanmış diğer senaryoları: Un vivant qui passe: Auschwitz 1943-Theresienstadt 1944 (Geçip Giden Bir Canlı: Auschwitz 1943-Theresienstadt 1944; 1997), L’oiseau n’a plus d’ailes: Les lettres de Peter Schwiefert (Kuşun kanadı yok artık: Peter Schwiefert’in Mektupları; 1974).