Şimdi Uzaklardasın

Şair Edip Cansever

Rengini dünyaya ilk defa sunan
Adsız bir çiçek gibi parlıyorsa gözlerim
Sevgilim
Bana ‘sen bir şairsin’ dediğin zaman
(Edip Cansever)

“Şair”lik başkalarınca verilen ya da bağışlanan bir paye, bir unvan ya da makam değildir. İnsan onu kendi kazanır; kendini bu onura layık gördüğü sürece de gururla taşır onu. Gizliden gizliye böyle anılmayı ister 29 Mayıs 1986 günü sabahı Cumhuriyet gazetesine uzaktan bakarken ortada, en altta Edip’in küçük bir resmi çarpıyor gözüme ilk. “Bugünlerde ödül mödül de yok,” diye düşünüyorum, “Edip’le ilgi şiir olayı ne ki?” Sonra yakından bakıyorum, inanmadan okuyorum: “ŞAİR EDİP CANSEVER ÖLDÜ” Öylece kalakalıyorum olduğum yerde. Edip, kolları sıvalı, yakası açık yazlık gömleğinin içinde durgun, hüzünlü, “İşte böyle, Reis!” der gibi bakıyor yüzüme.

Bu haber başlığına, görebilse, en çok sevinecek olan Edip olurdu. Mektuplarında, karşılıklı konuşmalarımızda sık sık, “şiir yazmakla suç işlemek hemen hemen özdeşleşiyor kafamda” dese de, onsuz edemeyeceği tek şeydi şiir. Bir mektubunda, “Bizlere dadanan her yakıcı umutsuzluk, her küstah acı, bir güzelliğe, bir yaşama direncine dönmek zorundadır ister istemez. Anlam da bizde, anlamsızlık da” diye yazmıştı. Anlam da, anlamsızlık da, yaşam da, yaratmak da şiir’le birdi onun için. İnsanların sık sık kullandığı sözcüklerin ilk anlamlarının yanında, kimi zaman ondan ayrı, hemen sezilmeyecek kadar onun altında başka anlamları vardır. Edip için bu alt-anlamların ortak paydası ŞİİR’di.