Rüzgâr İt Beni - Bigamekibasuyake

Perşembe

Dün çok yorgun olduğum için yazmayı bıraktım. Anlatacak birkaç şey birikmiş. Puerto La Cruz'dan sonra güneye doğru yolculuğumda, ilk durağım Anaco'dan çıkarken, dün gördüğüm bisikletli çocuğu yine gördüm, ters yöne doğru gidiyordu. Derken, daha on beş kilometre gitmemiştim ki, yanımdan geçip gitti. İçimden okkalı bir küfür savurdum. Aramızda birkaç yüzmetre bırakarak, öylece peşpeşe bir süre gittik. Sonra yavaşladı, ben de yetiştim. Kısa bir tereddütten sonra selam verdim. Adı İven. On sekiz yaşında körpecik bir oğlan. Uzunca bir süre bana yol arkadaşlığı yaptı. Her ne kadar konuşmasa da, yanımda birinin olması hoşuma gitti. Arangua de Barselona köyüne kadar olan elli iki kilometrelik yolu iki buçuk saatte aldım. Yanımda İven'in olması beni motive etti, tek başıma olunca ağırdan alıyorum galiba. Köyün yol ayrımındaki gecekondu lokantanın önüne atılmış taburelere oturup, ufacık bir tavuk butu, bir parça salata ve platano kızartması yedim. Yemeğin faturası 500 Bolivar, beni kazıklıyorlar gibime geliyor. Lokantanın sahipleri, yemeğimi yerken, bana bakıp güldüler. Anlamasam da ben de güldüm, ama aslında benimle dalga geçiyorlardı galiba. Aksanları şimdiye kadar duyduklarımdan çok farklı, dillerini anlamakta güçlük çekiyorum. Karşıma geçmiş oturan koyu tenli, göbekli adam frijol yiyordu. Onun yediğinden yemek istedim, fakat derdimi bir türlü anlatamadım. Tavuk yemeğe devam edersem, yakında gıdaklayacağım. Arepa istiyorum, içi pişmemiş pirinç gibi bir şey getiriyorlar. Artık sadece arepa de mais yiyeceğim, bunu hiç beğenmedim. Bazen yırtınıyorum da derdimi anlatamıyorum.