Nostradamus - Sonsuz Döngü

Montpellier’deki fakülte, XII. yüzyılda kurulduğundan beri, Antik Yunan hekimleri Galenos ve Hippokrates’in hegemonyasını hafifleten etkilere kucak açıyordu. İbn Sînâ gibi Arap bilginleri, İspanya’dan sürülen Yahudilerin çevirileri sayesinde fakültede tanınıyordu. Böylelikle Montpellier, Paris’teki rakip kurumun verdiği kadar köhnemiş bir eğitim vermiyordu. Daha XIV. yüzyılda, fakültede kadavralar inceleme amacıyla kesilip açılmaya başlamıştı. Gördüğü öğrenimin ilkelerine sadık kalan Nostradamus, tıbbı, inceleme ve uygulamanın bir araya geldiği bir sanat olarak tanımladı. Nitekim “sık ve kesintisiz bir çalışmayla, Yunan ve Latin yazarlar kadar Barbar yazarların da hepsini teker teker gördüğünü” dile getiriyordu. Ama “basit bir okumayla birçoklarının aldanarak ve dile getirilmeyen sonucu hakikat sanarak çoğunlukla yanılgıya düştüğü” gerekçesiyle o kitabi bilgiye saplanıp kalmadı. Böylece başlangıçta gezgin bir hekim hayatı sürerek pratiğini artırdı, çeşitli insanlarla tanıştı. 1533’te Agen’da, filolog hekim Jules-César Scaliger’le dostluk kurduğunu görüyoruz. 1540’lı yılların sonunda İtalya’ya yolculuk yaptı, 1547’de de kesin olarak Salon-de-Provence’a yerleşti. Hekimlik deneyimini besleyen bu yolculuklar, bir mevki ve bir koruyucu arayışıyla Avrupa’yı bir uçtan bir uca dolaşan gezgin keşiş bilginlerin geleneğinden geliyordu. Şehirler ve bazı büyük senyörler için, adı duyulmuş bilginleri yanlarına çekmek bir gurur vesilesiydi. Zaman zaman da, düpedüz büyük salgınlar çekiyordu hekimleri kendilerine ihtiyaç duyulan yerlere. Nitekim Nostradamus 1546 yılında vebanın kırıp geçtiği Aix’e çağrıldı. Kendi geliştirdiği bir reçeteyi denemeye başladı burada: Talaş tozu, Floransa süsenleri, tane karanfil, hoş kokulu saz, sarısabır, hepsi de toz haline getirilip havanda dövülmüş kırmızı güllerle karıştırılıyordu. Nostradamus reçetesinin etkilerini şöyle anlatıyordu: “İnsanı vebadan korumak için bu karışımdan daha etkili hiçbir ilaç bulunmadı. Bu karışımı ağzına götüren herkes hastalıktan korundu.”