Kemal Tahir’e Mahpusaneden Mektuplar

Kemal,
Bursa’dayım. 1933 senesinden beri Bursa hapishanesinin duvarları, pencereleri, malta boyları değişmemiş, ne eskimişler ne yenileşmişler. Hattâ o zamandan kalma bir iki mahkûma dahi rastladım.

Yalnız onlar beni, ben onları biraz ihtiyarlamış bulduk.

Sana burasını birçok defalar anlatmıştım, tayyare biçimi bir bina.

Benim oda kuyrukta, üçüncü katta, sol tarafta. Ordaki odadan biraz küçük. İçinde iki kişi yatıyoruz. Oda arkadaşımın adı Kemal. Evet, “Kemal”, senin adın gibi. Sana yalnız adı benzemiyor, senin gençliğine benziyen tarafları da var. Şiire meraklı, heyecanlı. 94’üncü maddeden 5 yıla mahkûm. Belki de adından başka hiçbir şeyi sana benzemiyor da ben böyle bir benzetiş ihtiyacındayım. Her ne hal ise. Oda arkadaşımdan memnunum. Onunla senden konuşabiliyoruz. Senin vaktiyle Yedigün’de çıkan hikâyelerini okumuş. Ona seni anlatıyorum. Bu suretle seninle konuşmuş gibi oluyorum. Hele bu “gibi olmak” dün akşam son haddini buldu, kapı açılıp içeri girivereceksin sandım. Sarıyer muhasebecisi Emin Bey vardı, hatırladın mı? Esmer, dazlak kafalı, hoşsohbet, prafa, piket, briç meraklısı, biz İstanbul’dayken Üsküdar’a sevkedilmişti, senin çok ahbabındı, Sarıyerli Emin Bey, o burda, geldi. Bastık kahkahayı, iki saat fasılasız senden konuştuk. İstanbul tevkifhanesinden haberler de verdi. Süleyman’ın cezası tasdik edilmiş, Üsküdar’a göndermişler, ordan da Sinop’a sevkedileceğini duymuş. Ahmet’ten mektup almış, oğlan parasızmış, sıkıntıdaymış. Yayalar Köylü İbrahim Efendi İmralı’ya sevkedilmiş, orda gayet rahatmış. Adliyeci Emin Bey hâlâ yatıyormuş.

İşte bugünlük Bursa havadisleri bu kadar. Sen Sinop’tan mektup aldın mı? Orda ne var ne yok? Müdür Bey gitti mi? Aman Kemal, kendine iyi bak, üşütme, nezle olma, zayıflama, seni turp gibi bıraktımdı, yine öyle, hattâ daha şişman bir turp gibi bulayım.

Soranların, beni ananların cümlesine hasret ve selâm. Gözlerinden öperim kardeşim.