Enki Bilal İstanbul’da

Bilal’in arkaik saydığı insanlar ve yapılanmalar, son yirmi yılın global ölçekli eylem ve savaşlarının failleri olarak gösterilebilirler. Çizgi romanlarında bir yanda kapitalist büyüme ve bağnaz bir teknolojizm, diğer yanda mafya, köktendinciler, milliyetçiler ve yoksulları bir arada, aynı resimde varederken kendisini rahatsız eden bugünü anlatıyor aslında: “Dönüşüm halinde olan ve nereye doğru gittiğini artık pek bilemeyen bu dünyada her türlü sapma mümkün. Geleceğin belirsizliği heyecan verici ama aynı zamanda da çok korkutucu.” İlgi ve itibar gören albümü Froid Equateur’de “Obscurantis Order” adlı kozmopolit ve global bir “Karanlık Tarikat”tan, askeri güce sahip terörist bir mezhepten söz ediyor. Bu mezhep “belleğe” dair her şeyi yok etmeye çalışıyor. Bilal için bellek, hikâyeciliğinin anahtar kavramlarından biri. Bellek derken “düşünceye, bilime, kültüre” dair her şeyi vurguluyor, sanatsal üretimin –toplumun, doğanın ve sanatçının– belleği(ni) kullanmadan varedilemeyeceğine, bunu yapmadan insanlık ve dünya hakkında konuşulamayacağına inanıyor. Sanatın temelini, örtük ya da değil, bellek oluşturuyor ona göre. Medya eleştirilerinde yaptığı vurgu yine bununla ilgili: İnsanların kolay unuttuğunu, biriktirilebilen belleğin çöktüğünü, neyin hatırda tutulması gerektiğine yönelik manipülatif tekrarın gayri insani olduğunu anlatmak istiyor. Hikâyelerinde hatırlamak ya da unutmak isteyen tiplemeleri var Bilal’in. Hatıralar, kâbuslar, biteviye tekrarlanan sloganlar iç içe geçiyor.