Dendil

Küçük meydana şöyle bir baktı. Her yer sessizdi. Misafiri olan evlerin kapıları kapalıydı ve çocukların uyanıp şamata yapmalarına daha vardı. Pencek esnerken birden:
“Hey, Memo şuraya bak!” dedi. Memo:
“Nereye?” diye sordu. Pencek:
“Hatun’un evine!” dedi.
Memo, Hatun’un evine baktı ve:
“Maşallah, o Zeynel değil mi?” dedi. Pencek:
“Evet, ta kendisi!” dedi. Memo:
“Bu saatte orada işi ne? Öğlene kadar Bibi’nin evinde uyurdu hep” dedi. Pencek:
“Kesin bir şey var, vallahi de billahi de!” dedi. Memo:
“Nasıl bir şey mesela?” dedi. Pencek:
“İyi bir şeyin kokusunu almıştır, ne olup bittiğini öğrenmeye, ortalığı kolaçan etmeye gitmiştir oraya!” dedi.
İkisi de Dendil’i şehirden ayıran hendeğin kenarına oturdular ve Hatun’un, mahallenin öbür ucundaki evini izlemeye koyuldular. Mahalledeki evler küçüktü, kiremit çatılarıyla, kafesli pencere­leriyle, su borularıyla, bayram ve yas günlerinde bayrak asılan gönderleriyle yan yana uzanıyorlardı. Hatun’un evi en tepedekiydi, diğerleri onun aşağısında kalıyorlardı. Mahallenin ortasında gün­begün şişen büyüklü küçüklü çöp tepeleri vardı. Yine de Hatun’un evi diğer evlerden daha yüksekte duruyordu. Memo ile Pencek, zayıf bedeni ve uzun boyuyla su borularını sayarak pencerelerin önünden yürüyen Zeynel’e bakakalmışlardı. Memo:
“Sence neyin peşinde?” dedi. Pencek:
“Ne bileyim, herhalde Hatun iyi bir parça düşürdüğünün ha­berini yaymıştır. Bilirsin o yaşlı bir orospu da düşürse, bir taze düşürmüş gibi ballandırır!” dedi. Memo:
“O doğru ama Zeynel de malın gözüdür. Sabahın bu saatinde damladığına göre iyi bir koku almıştır!” dedi. Pencek:
“Gidip neler döndüğüne bir bakalım!” dedi. Memo:
“Boş ver, Zeynel nasıl olsa yumurtlar. Baksana Hatun da dışarı çıktı!” dedi.

• Gulam Hüseyin Sâedi: İran Edebiyatının Marquez'i
• İran'ın usta kaleminden büyülü bir kitap
• İyiyi kötüden ayırmak