Davanın Reddine

Kullanılmış denizaltıları alınır satılır. Piccolo Banditore’de yayımlanan bu ilan 26 Ekim 1963 tarihliydi; belli ki borçlarının yükü altında, çeşitli kamusal idareler, hatta bakanlıklar tarafından verilen sözlerle oyalanıp tefecilerin eline düşünce ve uçaklarıyla bombalanmış askerî köprülerini yerleştirdiği arazilerin ve hangarların sahipleri tarafından sıkıştırılınca, belli bir tonajdaki tarihî araçlarından birini satmaya karar vermişti, ancak tam da satmaya hazırlandığı anda galeyana gelmiş ve –hangi paralarla belli değil– aynı anda denizaltıları, panzerler ve mayın temizleme ekipmanı satın almaya çalışmıştı.

Müzenin lobisinde, içeri girer girmez açılış cümlesi böyle olabilirdi. Girişin karşısındaki duvarda, belli belirsiz bir titremeyle dalgalanan, büyük, siyah bir ekran ve arka planda su sesi; o karanlıkta 1970’lerin başlarına ait bir fotoğrafta yüzü beliriyor. Siyah sulardan yükselen yüzünde telaşlı, sinsi gözler; Panonya’ya özgü elmacık kemiklerinden aşağı ter ve su damlacıkları akıyor. Salonun orta yerinde, kim bilir nasıl satın alınmış veya elde edilmiş, Birinci Dünya Savaşı’ndan kalma, imparatorluk donanmasına ait bir denizaltı, bir U-Boot var. Kullanılmış denizaltıları – alınır satılır. Kibirli, imalı bir ses. Radyo Trieste’deki çeşitli kayıtları ustaca birleştirerek kurgulanmış. Masum bir ticari ilan, ses –konuşulduğu andaki gibi rastgele ve değişken değil, montajlanmış, yani hakiki, mutlak bir ses– sayesinde bir ayartmaya, karanlıkta bir kadın satıcısının teklifine dönüşüyor. Müzeye bir gece kulübüne girer gibi, neon ışıklarının vaatleriyle girmek; iyi bir fikir olabilir, diye düşündü Luisa. Ama müzenin en rağbet gören, en konuşulan unsuru, o ünlü not defterleri yoktu. Bir kabul ritüeli, ama dulcis in fundo’dan, yeni üyeyi kutsayan buğday başağından yoksun.

• Zaferi övmeyin, savaşı sevmeyin

• Davanın Reddine