Türkçem Benim Ses Bayrağım - Dağlarca 100 Yaşında

Şöyle Tanımlıyordu Şiiri Dağlarca:
“Bir sözcüğün kapladığı yer küçük, anlattığı ondan büyükse, o şiirdir. Örneğin:“Bir ben var bende benden içeri” dizesi küçük bir yer kaplar ama anlamı kitaplar doldurabilir... Bu şiirdir. Bir de: “Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı” ya bakalım. Kapladığı yer büyüktür, büyüktür ya, içindeki incir çekirdeği bile değildir. Bu, düzyazıdır...”

"Yaramaz Sözcükler"in serüvenini her anımsayışımda düşünürüm ve inanırım ki Dağlarca şiirin Pisagor’udur!

İnsan, yalan söylemeden yazıyorsa, yazdıklarının hesabını verebilir, yoksa o sözcüklerin senin cellâdın olduğunu hissedersin. Önce kendine müdahale edendir şair, kendine müdahale etmediği sürece kuma düşmüş balık gibi çırpınıp duracaktır. Sözcük işçileri günümüzde artık sadece şiirlerine yabancılaşmakla kalmıyorlar, sürdürülebilirliğinden şüphede oldukları kendi hayatlarına, onun mekânlarına dolayısıyla da toplumsal insan varlığına ve en vahimi de yaşamı ve emeği bu boyutlarda üretme potansiyellerine de yabancılaşıyorlar. Şiirin temeli yaşantıdır. Yaşanmamış hiçbir duygudan, yani, hayatın engin sınavından geçmemiş, sabır taşını çatlatmamış hiçbir duygudan şiir çıkmaz. Hasan Hüseyin Korkmazgil 1972’de kaleme aldığı “Şiirin Aldatıcılığı” başlıklı yazısını şöyle sonlandırır: “Şiirin kendisi, vazodaki gül kadar sadedir; fakat, laboratuvarı tam bir cehennem. O cehenneme ancak, şiirin gerçek çocukları dayanabilirler!..” Dağlarca o cehenneme dayanmış şiirin gerçek çocuğudur.

Dağlarca 100 yaşında ama O’nun gibi söylersek: “Asıl yaşım şiir okuduğum, yazdığım, düzelttiğim sürelerin toplamıdır. Şuna inanıyorum ki insan kendi inini kazan bir işçidir. Kendi ininden kopardığı kayalardaki elması arar. Bulamasa bile arar.”