İz

La Esmeralda, Meksika

Kadın banyo kapısını tıklattı.
“Gelip duşa girebilir miyim?”
“En el trono”1 diye seslendi adam. “Bana birkaç dakika müsa­ade et.”

Tam yerdeki tuvalet kâğıdı rulosuna uzanıyordu ki bir şeyler oldu. Aynı anda yankılanan bir çarpma ve deniz tutması hissi. Duvarlar zangırdarken ve bir ağaç, üzerinden bir şey ezip geçmiş gibi parçalara ayrılırken, ön kapı –yani ön kapı olsa gerek– bir ağaç gibi çatırdarken, kalçasının altındaki tuvalet titriyordu ama bahçede ağaç yoktu ki. Klozetten kalkmaya yeltendi, korkunç bir şeye, yeni bir sese doğru, oturma odasında çığlık atan kadın sesinin yükselen desibeline doğru...

Eğilmiş halde pantolonuna uzanırken, pantolonunu çekmek için yeterli zamanı olmayacağını biliyordu. Banyonun her bir yüzeyini tanıyordu, sanki aylarca kaçış rotası için banyo üzerine çalışmıştı. Küvetin karşısında yarıya kadar çekilmiş kanarya sarısı plastik perde. Düzeltilmesi imkânsız bir şekilde yavaş yavaş su sızdıran paslı duş başlığı. Yıpranmış, kirli kenarı kıvrılmış olan renksiz banyo paspası. Rengi solmuş, hasır çamaşır sepeti. Kapıdaki bir çiviye asılı duran eskimiş bir havlu. Sağında, lavabo­nun üzerinde, sabunluğun yukarısında temiz plastik halkasında buruşmuş, kırmızı bir el havlusu. Lavabo, hava delikli kapısı olan su almış bir dolabın içine oturtulmuştu.

Kulaklarındaki çılgınlık sona erdi. Kadının çığlığı kesildi. His­terik bir feryada dönüştü ve şimdi kendini zayıf bir iç çekmeyle boşalttı. Bataklığa düşen elektrikli bir testere gibi. Sandalyeler yere düşüyordu, kim bilir belki birisi mutfak masasını duvara çarpı­yordu. Başka bir sarsıntı evi titretti. Herhangi bir erkek sesi yoktu. Ne bir emir ne bir bağırış. Tek duyduğu bir hengâme ve için için, histerik bir feryat. Oradan oraya çekilen mobilyalar ve yürümekte olan birilerinin ayak sesleri.

• Çöldeki yabancılar
• Şiirsel, tempolu ve karanlık bir roman: İz