Çisenti

Tatil yörelerinde, insanı neredeyse canından bezdiren, o yoğun yaz sıcağının ardından gelen, sonbaharın habercisi günler ne güzeldir. Akşamın, güneşi önce soldurup, sonra çevresine yaydığı koyu sarılar, kırmızılar, hatta morlarla gölgelemeye çalışması, esintinin, çıksam mı çıkmasam mı dercesine, hafif mi hafif kendini belli etmesi ne hoştur; yaşadığı anın tadını çıkarmasını bilenler için. “Oh, akşam serinliği çıktı” demeye iki üç saat varken, incecik elbiselerle (omuzlara alınan atkılar, hırkalar bile daha ortaya çıkarılmamışken) deniz kenarında oturup çay kahve yudumlamanın verdiği keyif anlatılamaz. Hele benim gibi, özgürlüğün tadını, orta yaştan sonra çıkarmaya başlayanlar için. Kendini, bitmekte olan yazın yorgun gevşekliğine bırakır insan. Yazlıkçı kalabalığının, gürültüye varan bağırışların, seslenmelerin, gülüşmelerin, küçük sevinç dolu çığlıkların elenmiş olduğu bir zaman başlamıştır. Akşamüzeri, bu deniz kenarının salaş lokantalarında, sonbahar günlerinin, yumuşak ışıklı sıcağına tatlı mırıltılar, nazlı gülüşler, bardak çanak çıngırtıları, ızgara balık, ızgara köfte kokuları karışmaya başlar. Kızartılmaya başlayan patatesin, patlıcan biberin ki çoktan tüm kıyıyı sarmıştır. Az sonra rakının, hınzırca ‘davetkâr’ olan anasonu dalgalanmaya başlayacaktır; kıyılmış soğan maydanoz kokusuna karışarak. (Artık dünya yıkılıyor dense, kimsenin umurunda değilmiş gibi görünür, uzaktan bakınca. Ajans haberlerinin verdiği çılgın savaş, ölüm, aç çocuklar; genç, kadın, çocuk demeden vızıldayıp can alan kurşunlar, ölüler, ölüler, ölüler... Masumların çığlıklarına dayanamayanların, bağırışları, küfürleri, ilenmeleri birbirine karışmaktadır: Tüyleri diken diken eden, yüreği bayan acı çökelmiştir, unutulmamıştır ama, insanoğlu...)