Yaralı Kalmak

Altı ay önce: haber gelmiş, gitmiş babamı gömmüştüm. Yıllar önce kaçıp terk ettiğim o taşra kenti hiç değişmemişti: düzlüğe yayılmış iri bir hayvan leşi gibiydi; soğuk ve gri. İnsanların kente uyumları ise yine kusursuzdu: gri, kahverengi ve siyah dışında devinen tek bir renk yoktu. Yıllarca boşuna özlemişim doğup büyüdüğüm o kenti... Hocanın duaları ve sorularına cemaatten iç çekişe benzeyen yanıtlar gelmiş; bu mırıltılı yakınmaların hemen ardından tuhaf bir devinim yaşanmış; neredeyse herkes /hızla atılıp önce dört kişi tabutu omuzlarına alıp sonra diğer dört kişiyle yer değiştirip ölüyü elden ele aktarıp/ koşarcasına uzaklaşmışlardı. Onları izleyip soluk soluğa mezarlığa ulaştığımda, elime bir kürek tutuşturmuşlar, iş bittikten sonra da gözlerini dikip bana bakmışlardı. Sanırım cenaze namazını kılan ve ölüyü çukura indiren cemaat benden bir şeyler yapmamı istiyordu... Ama ben hiçbir şey yapmamış, eve gitmiştim. Ev; bıraktığım gibiydi, yine kuyrukyağı ve yeşil sabun kokuyordu. Bir süre sağı solu karıştırmış, yorgun düşüp babamın yatağında uyuyakalmış; ama genzimi yakan keskin koku karışımı beni kısa sürede uyandırmıştı. Anıların zihnime üşüşmesine izin vermeden; odaları yeniden tek tek dolaşıp, sandıkları, dolap içlerini, çekmeceleri karıştırmıştım. Kitaplığıma hiç dokunulmamıştı; öylece duruyordu. Birkaç kitabın sayfalarını karıştırmış, bana hediye edilmiş bazı kitapları –özellikle de Fırtına ciltlerini– arayıp bulup çantama yerleştirmiştim. Tapular, önemli evraklar, banka cüzdanları küçük bir kutunun içindeydi; onları da çantama koymuştum... Artık evdeki her şeyin sahibi bendim. Bunu algıladığımda tuhaf bir erinç duymuş, her zaman olduğu gibi kendimden nefret edip ağlamıştım. Bütün bunları, ruhumdaki yaranın yeniden kanamaya, yeniden pıhtılaşmaya nasıl başladığını anlatabilmek için yazıyorum, ama uzatmamalıyım: ruhumdaki münzevinin, yıllar süren uykusu sona ermişti: onun uyanması için, o kalık taşra kentine ayak basmam yetmişti. Babamın ölümü ise, yalnızca bir nedendi! Hepsi bu!