Yandırma

Onu, yıllar sonra, yeniden gördüğümde, gündelik bir tanımlamayla, çarpıldım diyebilirim. Biz onunla gençken de tanışıyorduk. O pahalı kulübe üye olmadığımız için, denize de ille oradan girmek istediğimizden, sandal kiralıyor, koyu boydan boya geçip kulübün önüne geliyorduk. Çocukluktan yeni çıktığımız, genç, gökçek günlerimiz. Çevremiz kalabalıktı. Analarımız, babalarımız, kardeşler, komşular, akrabalar, öğretmenler, okul arkadaşlarımız, yakın arkadaşlarımızla çevriliydik. Günlük yaşamı onlarla birarada sürdürüyorduk. Daha ayrılmamıştık İstanbul'dan, Boğaziçi'nden. Yalnızlığımızın, yüreğimizde birikmeye başlayan, sonra sonra katılaşacak, bizi uçlarımızdan uğrun uğrun yiyip bitirecek, usangın, uçar akıllı yapacak dünya acısının ayırdında -bile- değildik. Onca yıl sonra döndüğümde, görmüş geçirmiş, orta yaş üstünün pır pır eden ışıltılarını taşıyan bir ateşle parlamakta olduğumuz yıllardı. "Tanrım! Ben onu hiç anlamamışım. Değerini hiç seçip ayıramamışım. Gençlik işte! Oysa tanımlamalara sığmaz o, ancak bakılır, karagüze girmeye çok az kalan bu yılların son ateşiyle ona âşık olunur" diye düşünmüştüm.