Stüdyo

Kuralların içinde kalmak için, birbirimizden hâlâ nefret ediyor, ruhsal açıdan birbirimizi elimizden geldiğince zehirliyorduk, ama şeref söz konusu olduğundan değil, sanki kaybolan bir uygarlığın reflekslerine saygı göstermek istercesine. Özellikle yorgunluk had safhadaydı. Kayda değer tek istek, olabildiğince az anımsamak, uyumak, ölmekti ama ölmek zorunda olmaksızın. Aslında ölmek değil, daha doğrusu artık olmamak. Genel dilek buydu. Olmamak evet, ama hiçbir şeyin de olmaması koşuluyla. Her türlü yeni enerjinin gitgide daha açık biçimde yıkımı karşısında duyulan kötü bir memnuniyet doğuyor böylece. Burada işin içine, yıldönümleri veya sahte bilançolar bahanesiyle oyalama görevini üstlenmiş uzmanlar giriyordu. "Geçmiş! Geçmiş!" diyorlardı bıyık altından gülerek. "Geçmiş! Neden artık bugün, geçmişle kıyaslanabilecek bir şey yok? Dünküler kadar esaslı yaratıcılar nerede?" Aynı makale, büyük tirajlı gazetelerde on kere, yirmi kere yayımlanıyordu, düşünceli görünen, coşkulu, umutsuz, geçmişe -gerçek, heyecan verici, cesur, trajik, çileli geçmişe- layık eski ünlülerin fotoğraflarıyla birlikte yayımlanıyordu. Ne yazık ki geçmiş dirilmiyor. Bakışlarımızı nereye çevirirsek çevirelim, kimse yok. Geçmiş çekip gitti, artık dönmeyecek, kaldı ki klişelerle tıklım tıklım dolu bir unutkanlığın durmayan ilerlemesi sayesinde geçmişe toz kondurmuyoruz. Beden için: sportif hareketler, dayanışma konserleri, dev ekranlar, mumlar, bel kırmalar ve hep birlikte kendinden geçmeler. Ruh için: kurnaz, bunak, tahrik olmuş, kasıntılı ihtiyarlar. Gençlere gelince, onlar, mütevazı, ahlaklı, hararetli olmalı, toplumun sürekli bir yükseliş olduğunu göstermeli. "Toplum" kesin olarak yükselmek, yukarıya çıkmak diye anlaşılmalı. Yukarı çıkmak, her şey burada. Baş dönmeleri, aldatıcı akıl yürütmeler, olumsuz gözlemler, kuşkulu içe atmalar yok artık. Ya tartışmalar, isyanlar? Evet, belki, ama "İyi" uğruna olacaksa ve izin alınarak.