Şiirler - Ahmet Muhip Dıranas

ÇEŞME BAŞINDA

Türkü söyleyip bir kız sudan gelirdi,
Ayışığıyle dolu testilerinden
İçirdi bir yudum su testilerinden.

Sen misin içen sudan? kalbim delirdi;
Tutmak için koştum ayışıklarına,
Dağılıp karıştım ayışıklarına.


HATIRA

Dün, bir gölge gibi geçti yanımdan
Oydu, bir bakışta tanıdım onu;
Rüyalarıma tayf halinde konan,
Peşime bir korku gibi düşen o.

Bazı bir yapraktı, bazı bir rüzgâr.
Dolardı aydınlık olup, odama.
Bahçemde süzülür giderdi bahar
Sabahının fecri vururken cama.

Ayakları kumda bırakmadan iz
Yanıma geldiği hep gecelerdi;
Sanki bir lahitten kalkar ve sessiz
Uzak bir maziye dönüp giderdi.

Bir avuç ışıktı incecik yüzü,
Gözleri geceler gibi derindi;
İçine başımın her an düştüğü
Avuçları sudan daha serindi.

Geçerken dün yoldan, ruhumu saran
Bir gölge halinde ve ağır ağır;
Tanıdım; o, yâdı hoş zamanlardan
Seven ve yaşayan bir hatıradır.


AYRILIŞ

Gün batıyor, gün batıyor,
Veda etsem hepinize.
Ufuk kanlı bir denize
Dönüyor, sizi bıraksam.

Gün batıyor, gün batıyor
Evimi, eşyamı, paramı
Nem varsa yaksam ve bir an
Kaybetsem kara bir duman
Arkasında hafızamı,

Koşsam, koşsam, koşsam, koşsam...


KÖPÜK

Oyun bitti ve her şey yerini buldu.
Akşamla ebedî kızlar anne oldu.
Aynalara bakma, aynalar fenalık;
Denizi, sonsuz olanı düşün artık.
Bir gün beni hatırlayabilirsin ancak,
Güzelsem soyabilirsin çırılçıplak;
Oradayım hep ben, orada, derinde,
Gemilerin ihtiyar köpüklerinde.


KAR

Kardır yağan üstümüze geceden,
Yağmurlu, karanlık bir düşünceden,
Ormanın uğultusuyla birlikte
Ve dörtnala, dümdüz bir mavilikte
Kar yağıyor üstümüze, inceden.

Sesin nerde kaldı, her günkü sesin,
Unutulmuş güzel şarkılar için
Bu kar gecesinde uzaktan, yoldan,
Rüzgâr gibi tâ eski Anadolu’dan
Sesin nerde kaldı? Kar içindesin!

Ne sabahtır bu mavilik, ne akşam!
Uyandırmayın beni, uyanamam.
Kaybolmuş sevdiklerimiz aşkına,
Allah aşkına, gök, deniz aşkına
Yağsın kar üstümüze buram buram...

Buğulandıkça yüzü her aynanın
Beyaz dokusunda bu saf rüyanın
Göğe uzanır -tek, tenha- bir kamış
Sırf unutmak için, unutmak ey kış!
Büyük yalnızlığını dünyanın.


FAHRİYE ABLA

Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar.
Bu, afyon ruhu gibi baygın mahalleden,
Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın, sen!
Hulyasındaki geniş aydınlığa gülen
Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen, Fahriye abla!

Eviniz kutu gibi küçücük bir evdi,
Sarmaşıklarla balkonu örtük bir evdi;
Güneşin batmasına yakın saatlerde
Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede.
Yaz, kış yeşil bir saksı ıtır pencerede;
Bahçende akasyalar açardı baharla
Ne şirin komşumuzdun sen, Fahriye abla!

Önce upuzun, sonra kesik saçın vardı;
Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı.
İçini gıcıklardı bütün erkeklerin
Altın bileziklerle dolu bileklerin.
Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin;
Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla.
Ne çapkın komşumuzdun sen, Fahriye abla!

Gönül verdin derlerdi o delikanlıya,
En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya.
Bilmem şimdi hâlâ bu ilk kocanda mısın,
Hâlâ dağları karlı Erzincan’da mısın?
Bırak, geçmiş günleri gönlüm hatırlasın;
Hâtırada kalan şey değişmez zamanla.
Ne vefalı komşumdun sen, Fahriye abla!


GEÇEN GÜNLER

Günler geçiyor, günler;
Pişmanlığa sürgünler
Gibi geçiyor günler.

Birbiri ardı sıra
Dizilmişler yollara,
Birbiri ardı sıra;
Geçiyor pişmanlığa
Sürgünler gibi günler.

Dökerek ruhumuza
Kara sevgilerini
Günler, günler ve günler
İkiz kardeşler gibi,
Batan güneşler gibi,
Dağ, bulut, deniz, orman,
Yaz ve kış ortasından,
Birbiri arkasından...

Birbiri arkasından
Batan güneşler gibi,
Yelkovan ve akrebi
Döngüsünde durmadan,
Vuran kampanalarla
Geçiyor bütün günler,
Pişmanlığa sürgünler
Gibi günler ve günler...


BİTMEZ TÜKENMEZ CAN SIKINTISI

Bir bıçak saplı durur göğsünde,
Hangi su tasına uzansan boş;
Hangi pencereye koşarsan koş
Aynı siyah güneş gökyüzünde.

Aynı siyah güneş, aynı siyah,
Aynı susayış, aynı koşu, aynı...
Of... hep aynı şey, aynı şey, aynı şey,
Aynı, aynı, aynı, aynı, aynı...


KADAVRA

Bir gündü; yukarda gök, maviliğinde,
Aşağıda yer bolluk, kişi dirliğinde;
Doğanın insanla barıştığı bir gün.
Tam özgürdü kalbim, ne mutlu, ne üzgün.
Aylardan bir mayıs ayı mı, eylül mü,
Şu ilerdeki kırmızı, kan mı, gül mü...

Birden, nasıl oldu, n’oldu anlatamam:
Toplumundan hızla ayrılan bir adam,
Bir ceset fırlarcasına bir kabirden
Koptu yeryüzünden. Ben’im o, ben... birden
Ne eve sığar oldum sanki ne barka:
Bir irilmişim ki gökdelen baraka.
Daha kocamandım bir devden mutlaka;
Bir kolum garba uzanık, biri şarka,
Sanki masallık bir kuş; bir yeşil Anka
Gövdem! sanki bir su yürümüş bir arka,
Bir sel bu, ki dağdan taştan aka aka
Beni benden götürmede. Korka korka
Baktım boş gövdemin görüsüne, baka
Kaldım üç çizgimin yasıldığı ufka...

Bir kadavra orda, yeri göğü örten
Bir kadavra, çırılçıplak, tamtakır: ben.
Oysa ki eksilen nesne yok olumda
Ne tartıda, ne sevide, ne ölümde.
Ama gör ki ben ben değilim, ben başka...
Vah! uyup da güneşlerle dönen çarka
Yitiren yok mu özünü benden başka?
Böyle şey olur muymuş hiç, böyle şaka
Şu gövdemin bana ettiğine bak a:
Bir büyüdü, bir büyüdü düşe kalka.
İndi, yeryüzü kişiye dar, gök yuka.
Öyle kocaman ki giyeceği hırka
Ne makas var onu biçmeye, ne culka.
Gör ki düşer düşmez bu delice aşka
Aynalar da uçup kaçar halka halka.

Oysa, toprak cömert yine, sular diri
Tanrımızın yüzü güleç, talih iyi.
Yeryüzü halkının bahtı yâr bir günü,
Evrenle o binde bir olan düğünü,
Hayvanla, bitkiyle sarmaş dolaş bütün;
Bir donanma günü, bir şenlikti o gün,
Yıldızlar uçuşur, dönenir güneşler...
Ama, can? canım sularla gitti gider
Koyup ortada bu akçıl kadavrayı,
—Eyvah, eyvah!— yerlerden, göklerden ayrı.


ÇAĞRI

Orda bir kuş var, bir dalın ucunda,
Bir hava, pır pır, kavalın ucunda
Çağırmaktan hiç mi hiç usanmıyor.
Bir ötüş değil sanki düşen bir kor,
Kopmuş güneşten, hayalin ucunda
Geceye... gece kıpırtısız ve mor;
Ateş parçası ses, al’ın ucunda
Büyümekte hep... kimse uyanmıyor!