Mahvolmuş Bir Tanrı

Havaalanının bitimini belirleyen çalılıklara kadar yürüdü.

Sınırda devriye geziyordu. Adamlar buna onun ‘günlük yürüyüşü’ diyor ve yürümediği zaman endişeleniyorlardı. Batıl inançları vardı. Herkesin batıl inancı vardı.

Çalılıkların ötesinde, geçen sonbaharda sürülmüş çıplak tarlalar uzanıyordu. İlkbaharın büyülü dönüşümünü, donuk kahverengi toprağın parlak yeşile ve sonra soluk altın rengine dönmesini görmeyi beklemiyordu. İnsan, ekinlerin hasat edilmesini sayarak yaşını bulabilirdi. Yeterince şey görmüştü.

Dümdüz çiftlik arazisiyle çevriliydiler. Çiftlik evi soldaydı, kutu gibiydi ve yerinde sabit duruyordu. Çarpmalarını önlemek için geceleri çatısında kırmızı bir ışık parlıyordu. Yere iniş yaparken üzerinden uçarlarsa hedefi ıskaladıklarını ve başlarının dertte olduğunu anlıyorlardı.

Bulunduğu yerden, avluda kazları besleyen çiftçinin kızını görebiliyordu. Öyle bir çocuk şarkısı yok muydu bir zamanlar? Hayır, et bıçağıyla hayvanların kuyruklarını kesen çiftçinin karısı aklına gelmişti, değil mi? Korkunç bir görüntü. Zavallı fareler diye düşünürdü küçük bir oğlanken. Büyüyüp adam olmuşken de hâlâ aynı şekilde düşünüyordu. Çocuk şarkıları gaddar meselelerdi.

Çiftçinin kızıyla ne tanışmıştı ne de adını biliyordu, ama ondan orantısız bir şekilde hoşlanıyordu. Onlar giderken kız hep el sallıyordu. Bazen babası da ona katılıyordu, bir ya da iki kere annesi de katılmıştı ama her hava akınında, kızın çiftliğin avlusundaki varlığı sabitti.

Kız şimdi onu görmüştü ve el sallıyordu. O ise karşılık olarak el sallamak yerine ona selam durdu. Bunun kızın hoşuna gideceğini düşündü. Elbette ki bu kadar uzaktan o yalnızca bir üniformadan ibaretti. Kızın, onun kim olduğu konusunda en ufak bir fikri yoktu. Teddy onca adamdan yalnızca biriydi.

Islık çalıp köpeği çağırdı.