İyi Doktor

Uzun zamandır sadece yedi kişiydik: Tehogo ve mutfak personeli, Dr. Ngema, Santanderler ve ben. Bir zamanlar farklıydı. İlk geldiğimde Hintli bir kadın doktor vardı ama o da gideli çok oldu, Cape Townlı beyaz bir adam da sonradan evlenip başka bir yere taşınmıştı. Dört-beş tane hemşire de vardı, ama Tehogo dışında hepsi ya işten çıkarılmış ya da başka bir yere gönderilmişti. Damla damla gelen insani ihtiyaçla ilgilenecek çok fazla insan vardı. Bu yüzden birisi gittiğinde yerine yenisi gelmiyor, geride bıraktığı boşluk kum torbalarıyla çevrilip tahkim edilerek nihai çöküşe karşı bir istihkâma dönüştürülüyordu.

Bu yüzden Laurence’ın gelişi gizemli bir olaydı. Hiçbir mantığı yoktu. Dr. Ngema bir yıllık kamu hizmeti için genç bir doktor geleceğini söylediğinde, ilk başta şaka yaptığını sanmıştım. Kamu hizmetini duymuştum; ülkedeki bütün hastanelere personel ve hizmet sağlamayı hedefleyen yeni bir hükümet planıydı. Ama biz bu plana dahil edilemeyecek kadar gözden uzaktık.

“Neden ki?” dedim. “Başka birine ihtiyacımız yok.”
“Biliyorum,” dedi Dr. Ngema. “Ben bir talepte bulunmadım. Buraya gelmeyi kendisi istemiş.”
“Kendisi mi istemiş? Niye ki?”
“Bilmem.” Şaşkınlık içinde, faksla gelen bir mektuba bakıyordu. “Başka seçeneğimiz yok Frank. Ona bir yer bulmalıyız.”
“Peki, tamam,” diyerek omuz silktim. “Beni ilgilendiren bir şey değil.”
Dr. Ngema bana bakarak içini çekti. “İlgilendiriyor maalesef,” dedi. “Onu senin odana yerleştirmek zorundayım.”
“Efendim?”

Daha önce hiç böyle bir şey olmamıştı. Yüzümdeki hayal kırıklığını görmüştü.

“Çok uzun sürmez Frank. Santanderler gidince oraya yerleştiririm.”
“Ama... koridor boş odalarla dolu. Neden onlardan birinde kalamıyor?”
“Çünkü o odalarda mobilya yok. Ben sadece yatak tedarik edebilirim. Peki masalar, sandalyeler ne olacak?.. Arada bir oturması da lazım. Lütfen Frank. Zor olduğunu biliyorum ama birinin fedakârlık yapması gerekiyor.”
“Ama neden ben?”
“Başka kim olsaydı, Frank?”

Bu basit bir soru değildi. Ama koridorun sonunda tartışmalı olan başka bir oda daha vardı.

“Tehogo,” dedim.
“Frank. Bunun mümkün olmadığını biliyorsun.”
“Niçin?”

Koltuğunda huzursuzca kıpırdandı ve sesi buna karşı çıkarak bir-iki tık yükseldi. “Frank. Frank. Ben ne yapabilirim? Lütfen. Bir şeyler ayarlayacağım, söz veriyorum. Onu sokakta bırakamam ya.”

“Sokakta bırakman gerekmiyor. Onlar niye aynı odada kalamıyor?”
“Çünkü... Doktor olan Tehogo değil, sensin. İki doktorun birlikte kalması daha mantıklı.”

Bu sözlerin ardında söylenmeyen başka sözler de vardı. Sorun sadece Laurence Waters’ın da doktor olması değildi; ayrıca ikimiz de beyazdık ve bu yüzden aynı odada kalmalıydık.