Glossolalia

1

Dilde derin sırlar yatar: konuşmaların gökgürültüsünde engin sözcüğün anlamları bulunur; fakat konuşmaların gökgürültüsü ve anlamların anlık şimşekleri, zamanın dalgalarına akıp gitmemiş bir kavram seli yağdıran metafor bulutuyla örtülüdür; ve sağanak, gökgürültüsü, bulut ne kadar yakınsa birbirine, sözcüğün duyulan anlamları ve imgeleri de o kadar yakındır; onlarda kuru, düz kavramsal anlam yoktur.
Toprak nedir? Lavdır o; ancak kristallerin (kayaların) kabuğu ateşi engeller; ve lavların kükreyişi volkanların ağzına saldırır;  ve üst katmanı –toprağın– öylesine incedir ki; otlarla kaplıdır.
Duyulan anlamın erimiş ritmini boğan sözcük de böyledir; taşlara karışmış kalın köklerle kaplıdır bu ritimler; ateşli anlam gizlenmiştir; üst katman sözcük-imgedir (metafor); sesi, dil tarihinin bize söylediğine göre, bölük pörçük, parçalanmış seslerin bitiştirilmesidir; imge ise sesin bozulma süreci; ve sıradan bir sözcüğün –ot! – anlamları ondan serpilmeye koyulur; yani: fonetik saflığın kaybolması diyalektik görkemin gelişimidir; ve görkemin kayboluşu düşüncenin sonbaharıdır, terimdir.
Şiddetli ateş, granit, kil, otlar birbirine benzemez; anlamları uygun gelmez: kavram, metafor, kök ve göksel ruhun hareketleridir gürültülü Kozmos’ta (ağız boşluğunda) sesleri inşa eden.


2

Bir zamanlar çimenler, “Toprak”, çakmaktaşı, granitler de yoktu; alevler vardı; Kozmos’ta hafif gazın esintisi dolanırdı; yeryüzü ateş tomurcuklarından koptu; Kozmik alanda gelişti, aktı; ve ateşler bu hareketleri onun ardından tekrarladı: çiçeklerin taçyapraklarında; kozmik ışık buradan geldi – çiçek tarlalarından; bütün çiçekler sınırsız ateşleri, kozmik alanları hatırlatır; bütün sözcükler eski anlamların sesini hatırlatır.
Bir zamanlar bizim anladığımız gibi kavramlar yoktu: kavramsal kabuk sözcüğün imgesini kapladı; bir zamanlar sözcüğün kendi imgesi yoktu: imgeler çok sonraları iğrenç bir köke bağlandı; daha önce kökler yoktu; bütün kökler yılan derisiydi; dilse canlı bir yılandır; bir zamanlar o yılan nehirdi, damaksa kerterizlerin, ritimlerin teknesi; kozmos, sertleşerek, ağız boşluğu oldu, soluk nehri –bu dünya dansçısı– ise bizim dilimiz.
Duyulur seslerden önce dil kendi kapalı alanında, tıpkı dansçı gibi, sıçrardı; duruşları, kıvrılılışları, göğe uzanışları ve (ateşi içine çekerek) ruhsal nehirle yaptığı oyunlar zamanla sızıcıların, akıcı ünsüzlerin sesli işaretleri oldu: ünsüzler olarak genişlediler; ve patlamalılardan silsileler oluştu: sessizler (p, t, k) ve tınlamalılar (b, d, g).


3

Dansçının hafif, göksel akımla oyunları, tıpkı gazdan bir tülle çevrilmiş gibidir – artık bizim için anlaşılmaz.
Ve seslerin yaklaşarak, parçalanarak, bölünerek kaynaşması dilleri ağırlaştırdı; hafızalarımıza ağırlık yapan sesten imge sözlükleri, bizim o eski açık hareketlerimiz gibi ruhumuza seslenmiyor; yani: duyulan anlamın açıklığı dansçının tülle, göksel akımla yaptığı dansı görme becerisinde gizlidir; bulanıklığıysa insani dil tapınaklarının temel taşı olan sözlüklerdedir.
Yüksek “i” ile düşük “u”nun (yabancıların “u”su) kaynaşması bizim için kaynaşma, birleşme değildir; anlamıyoruz: “W” harfi “U” sesidir, “i”de “n” vardır: iun-iuw-iun—(go)—iuv(enes)—tarihten bulup çıkarıyoruz; ve şu demektir: “birleşme” ve “gençlik”; neredeyse gırtlaktan seslendirilen eski “W”yi anlamıyoruz; dudaklara doğru uçan “V” sesinin ancak sonradan doğduğunu anlamıyoruz. Gırtlağa giren havanın ifadesi Hah’dır; buradan gelir “ah”, hayret, havanın içeri alınması; “ha” dışarı atma, geri vermedir; havayı, ateşi, ruhu; ve “Hauch” sesi anlamın önemiyle sesin önemini belirtir. Yarısesli “h” (nefes almayla yapılan gerçek “a”) sesin havasının ateşten, gırtlaktan ilk esişidir.
Sızıcıların oluşumu – yanan gaz dumanlarının oluşumu: seslerin arınmış maddesi; “w”, “v”, “r”, “h” ve “s”de biz gövdeye (w), enerjiye (r), soğuk havaya (v) ve sıcak havaya (h), ışık ve ateşe (s ve r) çöküşle karşılaşırız; ünlü dizisindeyse u-w-r-l-n vardır – oluşum: nemin havasından; l-m-n – açıkça sıvı; üç patlamalı – g-b-d – neredeyse kalındır: “b” – yapışkan, “d” – çınlamalı, “g” – gözenekli-benekli; k-t-p – (sessiz, sessiz-patlamalılar dizisi) – kalındır; ben taşlı olduklarını da söyleyebilirdim, eğer bizim için “p” koyu hayvansallık, “t” bitkisel kumaş simgesi olmasaydı; “k” – taşlı, mineral-cansız sestir; işte üç krallık: hayvanların (“p”, “b”), bitkilerin (“t”, “d”), kristallerin (“k”) ve amorf toprakların (“g”).


4

Dilin ağız boşluğumuzdaki tüm hareketi – havayı gazdan, dalgalanan bir tül gibi kıvıran kolsuz bir dansçının jestleri; bir yana bükülerek tülün ucu gırtlağı gıdıklıyor; ve kuru, hafif, hızlı “h”, Rusça “ha” gibi telaffuz ediliyor; açılmış kol jesti (üste ve yana) “h” (bkz. Res. No: 1).
Kolun jestleri koyu karanlıkta dalgalanan kolsuz dansçının tüm jestlerini yansıtıyor: damak kemerleri altında; kolun hareketi kolsuz mimiği yansıtıyor; o hareketler – ses geçirmeyen; korkunç dünyanın devleri; böylece dil mağarasından kütleyi; gövdeyi yönetiyor; ve gövde bize jestleri sergiliyor; ve anlam fırtınaları – altlarında:
Kolumuzun jestleri kolsuz dili gözlüyor; ve onu seslerle yineliyor; sesler eski ruhsal hareketlerin sırlarını yönlendiriyor; sesli düşünceleri işte böyle sessizce telaffuz ediyoruz bir zamanlar yaptığımız gibi: düşünceyle birlikte telaffuz ederdik; seslerimiz –sözcükler—dünya oluyor: sözcüklerden insanları yaratıyoruz; ve sözcükler davranışların özü.
Sesler binlerce yıllık düşüncelerin kadim jestleri; benim binlerce yıllık hüzünlü varlığımda bana kolun kozmik düşüncesi şarkı söylüyor. Jestler – gövdeme yerleşmiş, daha düşünceler geliştirmemiş olan genç sesler; bütün gövdemde, zamanın akışıyla gövdemin tek bir yerinde ne oluyorsa o oluyor: alın kemiğinin altında.
Düşünceyle doluyor bütün gövdem.


5

“R” sesinde dil uçuşur: ucu titrer; hava akımları peşinden dili iteler; ve yerinden kopar, ışığa açılan yere doğru hevesle koşmaya –zamanda kaçış hareketinin taklidi– koyulur “r” (Bkz. Res. No: 2).
 “S” sesinde, nefes akımı spiral şeklinde kıvrımlanan dişlerde spiral şeklinde kıvrılan el hareketleri yaparak dışarı uçar.