Çok Şey Yarım Hala

Babamın çalışma odasından, elimde bir "parmak çikolata" ve yüzümde bir zafer edası ile, oturma odasına geri dönüyorum. --Şimdi de var mı o çikolatalar, bilmiyorum. Renkli yaldız kâğıtlara sarılı, parmak uzunluğunda çikolatalardı. Yaldızları çok güzeldi, özenle açılır, düzeltilir, kullanılmayan bir defterin sayfaları arasında biriktirilir ve o parlak renklere bakılarak düşler kurulurdu. Benim çocukluk yıllarımda düşler vardı ve günler, ancak düşlerle birlikte kolayca geçiverirdi. Bugünün çocukları için de düşler hâlâ var mı acaba?-- Sonra anneme ve ablama anlatıyorum: "Babama gittim. 'Baba' dedim. 'Mahmah var mı?' dedim. 'Var' dedi, verdi". Ve annemin sesi: "Kızım, ben sana çalışırken babanı rahatsız etme demiyor muyum?" Doğruydu, annem bu sözleri çok sık söylüyordu. Ablama ve bana ilk öğretmeye çalıştığı şeydi belki de bu. Ama ben, evin en küçüğü olmanın ve babamdan da destek görmenin verdiği rahatlıkla, bu yasağı en sık delen kişiydim. Bunda, çikolataya olan düşkünlüğümün de payı vardı mutlaka! Babam tarafından hiçbir zaman eli boş geri çevrilmeyişimde ise, onun kötü geçen çocukluğunun derin izleri. Babam Behçet Necatigil, 16 Nisan 1916'da İstanbul'da, Fatih'te Atik Ali Paşa'da doğmuş. Kastamonulu olan babası Mehmet Necati Gönül, dersiam vaizmiş. Uzun yıllar İstanbul'da, Beyoğlu ilçesinde müftülük yaptıktan sonra Sarıyer müftülüğünden emekli olmuş. Annesi Fatma Bedriye Hanım, Geyveli müderris hafız İbrahim Hakkı Efendi'nin kızıymış. İbrahim Hakkı Efendi İstanbul'da Fatih ve Dolmabahçe camilerinde başimamlık yapmış, "Tetkik-i mesahif ve müellefat-ı şer'iyye meclisi" üyesi olmuş, 1913 yılında Sinop'a sürgün edilmiş ve 1920 yılında ölmüş. İbrahim Hakkı Efendi, medresede öğrencisi olan Mehmet Necati Efendi ile kızını evlendirmiş, bu evlilikten bir yıl sonra da babam doğmuş. Fatma Bedriye Hanım (1896-1918), sanatkâr ruhlu, duyarlı ve çok zarif bir hanımmış. Kısacık yaşamına olağanüstü güzellikte nakışlar, işlemeler sığdırmış. Babaannem Bedriye Hanım hakkında çok az şey biliyoruz. Çocukluğumda ondan kalan ve annemin kullanmaya kıyamayıp "çeyiz sandığı"nda yıllarca sakladığı iğne oyası işlemeli örtüleri, dantelleri arada bir çıkarıp hayranlıkla seyrederdik ablamla. Yıllar sonra, "eskiye rağbet" arttıkça ve el işleri "moda" olup değerlendikçe, bu örtüler de gizlendikleri karanlık sandıklardan günışığına çıkıp evimizin duvarlarını süslemeye başladı. Özellikle, ipek böceği kozaları üzerine işlediği ve yedi yılda tamamladığı olağanüstü güzellikteki bir levha (tablodaki çiçek figürlerini aslına uygun yapabilmek için, her mevsim sabırla sözkonusu çiçeklerin açmasını beklediği anlatılır), bizim yaşantımıza tanıklık etti asılı olduğu duvarda.