Şato

K. geldiğinde akşamın geç bir saatiydi. Köy kar altındaydı. Şato Dağı, görünmez olmuş, sisin ve karanlığın içine gömülmüştü, büyük şatonun yerini belirten en ufak bir ışık bile yoktu. Anayoldan ayrılıp köye götüren ahşap köprüde uzunca bir süre duran K. gözlerini boşluğu andıran yere dikti.

Sonra geceyi geçirebileceği bir yer aramaya koyuldu; handakiler uyumamıştı, gerçi hancının verebileceği boş oda yoktu, ama bu geç saatte gelen konuk onu epeyce şaşırttığı ve kafasını karıştırdığı için ona hanın büyük salonunda bir saman çuvalı üzerinde yatmasını önerdi. K. razı oldu. Hâlâ bira içen birkaç köylü vardı içerde ama K. kimseyle konuşmak istemiyordu, tavanarasından saman çuvalını kendi gidip aldı ve sobanın yakınına koyup yattı. İçerisi sıcaktı, köylüler ses çıkarmıyorlardı, K. onları bir süre daha yorgun gözlerle süzdü, sonra uyuyakaldı.

Ama çok geçmeden uyandırıldı. Kentliler gibi giyinmiş, tiyatro oyuncusu suratlı, küçük gözlü, kalın kaşlı genç bir adam, hancıyla birlikte başında dikiliyordu. Köylüler de gitmemişlerdi, birkaçı daha iyi görebilmek ve duyabilmek için sandalyelerini onlara doğru çevirmişlerdi. Genç adam, K.’yı uyandırdığı için büyük bir nezaketle özür diledi, şatonun kâhyasının oğlu olduğunu söyleyerek, “Bu köyün sahibi Şato’dur,” dedi, “burada kalan ya da geceleyen, bir bakıma Şato’da kalmış ya da gecelemiş sayılır. Kontun izni olmadan da kimse böyle bir şey yapamaz. Oysa size böyle bir izin verilmemiş, ya da en azından izin belgesini göstermemişsiniz.”

K. yattığı yerden doğrulmuş, saçlarını eliyle düzeltmişti, adamlara aşağıdan doğru baktı ve, “Yanlışlıkla hangi köye geldim ben? Burada bir şato mu var?” dedi.

“Elbette,” dedi genç adam ağır ağır, o sırada oradakilerden bazıları K.’ya bakıp başlarını iki yana sallıyorlardı, “Sayın Kont Westwest’in şatosu var.”

• Bir Kış Gecesi, Eğer Bir Yolcu...