- A-Z
- KONU DİZİNİ
- Cogito
- Çizgi Roman
- Delta
- Doğan Kardeş
- Ansiklopedi
- Bilim
- Çocuk Çizgi Roman
- Deneme
- Destan
- Dünya Klasikleri
- Efsane
- Eğitim
- Etkinlik
- Gençlik
- Gezi
- Hikâye-Öykü
- İlkgençlik
- Klasik Dünya Masalları
- Masal
- Mitoloji
- Modern Dünya Klasikleri
- Okul Çağı
- Okul Öncesi
- Oyun
- Resimli Öykü
- Resimli Roman
- Resimli ve Sesli
- Roman
- Romandan Seçmeler
- Röportaj
- Seçme Denemeler
- Seçme Öyküler
- Seçme Parçalar
- Seçme Röportajlar
- Seçme Şiirler
- Seçme Yazılar
- Şiir
- Edebiyat
- Anı
- Anlatı
- Biyografi
- Deneme
- Derleme
- Eleştiri
- Gezi
- Günce
- İnceleme
- Libretto
- Mektup
- Mitoloji
- Modern Klasikler
- Otobiyografi
- Oyun
- Öykü
- Polisiye-Gerilim
- Roman
- Senaryo
- Söyleşi
- Yaşantı
- Yazılar
- Genel Kültür
- Halk Edebiyatı
- Masal
- Kâzım Taşkent Klasik Yapıtlar
- Koleksiyon Kitapları
- Lezzet Kitapları
- Özel Dizi
- Sanat
- Kare Sanat
- Sergi Kitapları
- Şiir
- Türk Şiir
- Tarih
- XXI. Yüzyıl Kitapları
- Sosyoloji - Sağlık
- TEKRAR BASIMLAR
- YENİ ÇIKANLAR
- ÇOK SATANLAR
Peruk Gibi Hüzünlü
-
Kategori:
Edebiyat / Öykü -
Yazar:
Yalçın Tosun -
ISBN:
978–975–08–2109-7 -
Sayfa Sayısı:
120 -
Ölçü:
13.5 x 21 cm -
YKY'de İlk Baskı Tarihi:
Ekim 2011 -
Tekrar Baskı Sayısı / Tarihi:
11. Baskı / Mayıs 2023
Yalçın Tosun’dan çarpıcı bir ikinci kitap: "Peruk Gibi Hüzünlü"
Dostluk, arkadaşlık, sevgi, tutku, bağlılık ve keder... Bu duygular arasında mekik dokuyan, gönül kırıklıklarını ustalıklı bir sevecenlikle onarmaya çalışan bir kitap, Peruk Gibi Hüzünlü.
İlk öykü kitabı "Anne, Baba ve Diğer Ölümcül Şeyler" ile adını duyuran Yalçın Tosun, kısa sürede ikinci baskısı yapılan bu kitabıyla 2011 Notre Dame de Sion Edebiyat Ödülü’ne de layık görülmüştü.
Öyküleri, edebiyat yazıları ve röportajları "Adam Öykü", "Notos", "kitap-lık", "Roll" ve "Radikal Kitap" dergilerinde yayımlanan Yalçın Tosun’un kitaba adını veren “Peruk Gibi Hüzünlü”adlı şiiri Mabel Matiz tarafından bestelenmiş ve sanatçının aynı adlı albümünde yer almıştı.
Muzaffer ve Muz
Son dersi kırmak benim fikrimdi. Ama bu sıcak Mayıs gününde kalabalık bir halk otobüsüne binerek hayvanat bahçesine gitmek Ali’nin aklına geldi. Ne zamandır yakınlık duyduğu, hayvanat bahçesinin en yaşlı şempanzesini görmek istiyordu. İşkolik babası ve neredeyse deli, kübist bir ressam olan annesinden bunaldıkça buraya gelip dertleşiyormuş bu şempanzeyle. Onun sakin ve umursamaz havaları hoşuna gidiyormuş.
Bundan birkaç hafta önce hayvanat bahçesine gittiğimizde beni Muzaffer’le tanıştırmıştı. Evet, şempanzemizin adı Muzaffer ’di ya da Ali öyle olmasını uygun bulmuştu. Vücudundaki kılların birçoğunu yitirmiş, neredeyse dişsiz, dünyanın en hüzünlü gözlerine sahip bir şempanzeydi bu. Orada olduğumuzu umursamaksızın, bakımsız kafesin en uzak köşesinde dünyayla ilişkisini en aza indirgemiş ve hareketsiz bir halde etrafına bakıyordu.
Otobüse bindiğimizde biletçinin yakınında boş bulduğumuz yerlere seğirttik ve zar zor da olsa yan yana sığabildik koltuklara. İkimiz de oldukça şişmandık aslında ama Ali’nin vücudu bana göre daha fazla umut vaat ediyordu. Boyu benden on santim kadar daha uzundu ve oldukça geniş omuzları vardı. (Sakallarının çıkmaya başlamış olmasından bahsetmiyorum bile.) Gene de bu özellikleri, kıçının benimkinden daha küçük olmasını sağlamamıştı. Otobüse bindiğimiz anda içerdekiler, belki sadece şişman ergenlere karşı kullandıkları o iğrenmeyle dolu yüz ifadelerini takınarak bizi baştan aşağı süzmüşlerdi. Ah bu bakışlar... Keşke ben de Ali gibi onları fark etmemeyi ya da etmez görünmeyi başarabilseydim.
Otobüs öbür yolcuları da alıp hareket ettiğinde etrafımı incelemeye başladım. Ali yine düşüncelere dalmıştı, biraz önümüzde ayakta bekleyen kızı fark edip etmediğinden emin olmak istedim. Yavaşça bacağımla bacağını dürttüm. Ali oralı olmadı, zaten kız çok güzel falan değildi. Hareketim buna benzer durumlarda ergen olmanın zorunlu kıldığı hareketlerden biriydi sadece, yapmasaydım bir şeylerin eksik kaldığını hissedecektim. Ama kafası cama dönük bir şeyler mırıldanan Ali’de karşılığını bulmadı.