Narziss ve Goldmund

Narziss, çok geçmeden Goldmund'un karakter ve yazgısını öğrenmiş, ona karşı duyduğu ilgiyle yanıp tutuşmaya başlamıştı. Goldmund'un da içi, üstün bir zekâya sahip güzel öğretmenine karşı hayranlık ateşiyle yanıp kavruluyordu. Gelgelelim mahcup biriydi Goldmund, Narziss'in gözüne girmek için bildiği tek yol, yorgunluktan canı çıkana kadar ders çalışmak, sınıfta dikkatli ve gayretli bir öğrenci olmaktı. Ancak, kendisini öğretmeni Narziss'e yaklaşmaktan alıkoyan yalnızca sıkılganlığı değildi, Narziss'in kendisi için bir tehlike oluşturduğuna ilişkin duygunun da payı vardı bunda. Bir yandan iyi kalpli ve alçakgönüllü başrahibi, öbür yandan fazlasıyla akıllı, bilgili ve üstün zekâlı Narziss'i aynı zamanda kendine ideal diye benimseyemez, örnek alamazdı. Ama yine de körpe ruhunun tüm güçlerini seferber ediyor, birbiriyle uzlaşmaz görünen her iki ideale de ulaşmak için çaba harcıyordu. Bu da genellikle acılara boğuyordu kendisini. Öğrencilik yıllarının ilk aylarında kimi zaman yüreği öylesine bir karmaşa içine sürüklenmişti ki, sağa sola yalpalamış, şeytana uyarak manastırdan kaçıp gitmeyi aklından geçirmiş ya da çaresizliğinin ve öfkesinin acısını okuldaki arkadaşlarından çıkaracak olmuştu. Yumuşak başlı biriyken sık sık öğrenci arkadaşlarının ufak bir şakası ya da muzipliği karşısında ansızın parlıyor, deliye dönüyor, kuduruyor, kendini ancak binbir güçlükle tutabiliyor, gözleri kapalı, beti benzi kül gibi, sesini çıkarmayarak yüzünü her seferinde başka tarafa çeviriyordu. Böylesi durumlarda atı Bless'i görmek için doğru ahıra yollanıyor, başını boynuna dayayıp onu öpüyor, atının yanında yanaklarından yaşlar süzülüyordu. Gitgide içindeki acılar büyüyor, gözle görülür bir durum alıyordu. Avurtları zamanla çökmüş, bakışlarındaki parıltı günden güne silinmişti, herkesin sevdiği gülüşleri eskisi kadar sık işitilmez olmuştu artık.