Mavi Defter

Kuzey Denizi’nin üzerinde gün soluyordu. İnişe geçmek için az önce sıyrıldığımız bulutlardan süzülen ölgün ışıkta aşağıda bir tanker nereye gittiğinden emin değilmiş gibi gri suları ağır ağır yararak ilerlemekteydi. Bir an yanımdaki koltukta, kapağında bir kanalın kıyısında duran bir bisikletin olduğu yolculuk kılavuzunu okuyan S.’ye baktım, sonra yüzümü tekrar cama çevirdim.
Avrupa’nın en küçük ülkelerinden biri olmasına rağmen, aşırı düzlüğü nedeniyle havadan bakıldığında her zaman uçsuz bucaksız duran Hollanda giderek yaklaşıyordu. Kıyı çizgisini geçip yaz aylarında sarı, kırmızı, mor şeritleriyle yolcuları bir renk patlaması halinde karşılayan, ama Mart başındaki bu günde çiçeksiz ve donuk olan lale tarlalarının üstünde alçalmaya devam ettik. Tek tük yel değirmenlerinin olduğu beyaz evli bir iki köy altımızdan kayıp gitti, yollarda ilerleyen taşıtlar görülebilir hale geldi, sonra “dünyanın deniz seviyesinin altındaki en önemli havalimanlarından biri” olmakla övünen Schiphol’da bizi bekleyen iniş pisti belirdi.

Tekerlekler yere değer değmez hızımızı kesmek için bir an tam yol geriye çalıştırılan motorların gürleyişinin ardından tekrar çöken görece sessizlikte, dışarıda park edilmiş, çoğu KLM’e ait jumbolara baktım. Bir dönemde ben de böyle dev uçaklarla (bazen tam da bu havalimanında aktarma yaparak) Singapur’a, Kore’ye, Çin’e gitmiştim. Ama uzun süredir uzak yolculuklara çıkmıyordum; kayda değer başka bir şey yaptığım da yoktu: amaçsızca günlerimi tüketiyor gibiydim.