Kuyu

Ürkek bir gelin gibi kendimi zorlayarak eşikten içeri atlıyorum, sonra pabuçlarımı fırlatıp mutfağa gidiyorum. Eski mutfağın kıtlık girmiş hali gibi, eski karman çormanlığı ve hafifletilmiş. Sırf emin olmak için soğuk su musluğunu açıp suyu akıtıyorum ve çaydanlığı dolduruyorum. Su kaynarken, en sevdiğim kupamı alıyorum ve porselen nehirde yüzerek kupanın sapına dolanan gölge balığı, alabalık ve levreğin narin resmini parmağımla izliyorum, parmağımın ucuyla kupanın ağzındaki tozları alıyorum. İçgüdüsel olarak, normal bir şekilde çalışmakta olan buzdolabına gidiyorum. Son birkaç yıldır rüzgârda bir azalma olmamıştı. Bizim için, rüzgâr türbini çalışıyorsa, pompa da çalışıyor demektir ve eğer pompa çalışıyorsa, Kuyu’dan su gelecektir. Su var ama süt yok. Süt yerine süttozu kullanmaktan nefret ediyorum; şehir kokuyor, ama kuraklık şu ya da bu şekilde, birçok şeyin yerine başka şeyleri geçirmeye mecbur bıraktı insanları: yağmur yok, ot yok, inek yok; inek yok, süt yok. Rüyamızın üçüncü yılında bir inek alacaktık, ama o noktaya gelemedik.

Keloğlan’ın annesinin dolabındakilerin çoğu yok olmuş; fakat tezgâhın üstünde yarısı boşalmış bir kutu poşet çay duruyor, bu yüzden onlardan birini kullanıyorum. Boş mutfak masasında otururken ahşabın damarlarını izliyorum. Nasıl bir sessizlik. Ürperiyorum; Rayburn marka gazlı kuzine yakılmamış. Bir faydası olurdu, diye düşünüyorum, burasını biraz ısıtabilirdim, ama kibritler, şifonyerin sol üst çekmecesindeki yerlerini terk etmişler ve nereye gittiklerini bilmiyorum. Yenilgiyi kolayca kabul ederek perdeleri çekilmiş olan oturma odasına doğru yürüyorum, elim pencerede duraksıyor, ama şöyle bir çekivermek bile mızrak gibi bir gün ışığının içeri dalmasına yol açıyor; bu yüzden kapalı tutuyorum, şimdilik. Merdivenlere doğru yürüyüp tek ayağımı en alt basamağa atıyorum, ama tam o anda yukarı bakma hatasına düşüyorum. Bu, şimdi tırmanamayacağım kadar yüksek bir dağ.

Kanepe nemli gibi geliyor. Sehpada bir gazete duruyor; çıplak bir modelin fotoğrafının üstünde bir kahve kupasının yuvarlak izi kalmış. “Kuraklığa göre giysi!” Yan sayfadaki avurtları çökmüş solgun yüzlü kadın bana Angie’yi hatırlatıyor, ama bu benzetme tabii kızımın hoşuna gitmeyecektir. Gazetenin sayfalarını çevirirken sanki bir bekleme salonunda gibiyim, darbenin etkisini hafifletecek olan bir arkadaşımı yanımda getirmemiş olmaktan dolayı pişmanım adeta.

Birileri adımı söylüyor, ama hemen cevap veremiyorum. Birkaç dakika boyunca, evyeye dayanıp yayıldıklarını ve mutfağın her yerine döküldüklerini gördüğüm bu adamların kim olduklarını hatırlayamıyorum. Ben terbiyeli terbiyeli dimdik oturuyor, zayıf kalçalarımda mutfak iskemlesinin tahtalarını hissediyorum. Bu adamlar soruşturma için mi gelmişler? Yok, o uzun bir zaman önceydi ve onlar polisti, bu genç irisi askerler değildi.

Haki renkli manşetli yüzüksüz bir el, üstünde adımın yazdığı bir dosyayı önüme koyuyor, sonra dizüstü bilgisayarını açıp, şifresini pat pat tuşluyor. Toplantının amacı bana hukuki durumumu, bu hukuki durumun sebebini, bu hukuki durumun özelliklerini ve bu hukuki duruma tabi olduğum sürece sahip olduğum hakları hatırlatmak olmalı herhalde.

• Kötülük kuyusu
• Kuyu'nun sırrı...

• Kuyu