Göğe Bakma Durağı - Seçme Şiirler

Dünyanın En Güzel Arabistanı Cenneti

Şiir için, büyük harfle yazılan şiir için bir mucizedir Turgut Uyar. Öylesine ki, onu kuşağının, hatta toprağının şairleriyle değil, başta “Zebûr” yazarı Dâvut peygamber olmak üzere, bir yanıyla T. S. Eliot, pek çok yanıyla E. E. Cummings ve Fernando Pessoa gibi şiir’in Büyük Ailesi’ne mensup şairlerle karşılaştırmak gerekir. Gelgelelim, “Turgut Uyar Mucizesi”nin açıklanabilmesi yolunda söz konusu bu karşılaştırma da işe yarar ölçüler getirmez bize; adı üstünde çünkü, “mucize”, açıklanabilir bir “şey” değildir, tanık oluruz sadece... ya da “Şiiir Dili” denen o müstesnâ seziş, hissediş ve kavrayış’tan yana az da olsa bir nasibimiz varsa eğer, anlayabilme’nin sınırlarına yaklaşabiliriz ancak; ki bunu da Tütünler Islak adlı kitabının epigramında “bütün mümkünlerin kıyısında” diyerek gene kendi söyler Turgut Uyar’ın. “Mucize”nin ilk işareti, ilk kıvılcım, ilk kitap Arz-ı Hal’deki “Yalağuz” başlıklı şiirle, özellikle de söz konusu şiirin “Bektaş mayıs böceği kadar yalnızdı”, “Tamamda da noksanda da (yalnızdı)”, “Papatya gibi yalnızdı, kuşyemi gibi yalnızdı”, “iğneden ipliğe işte Bektaş, yapayalağuzdu” dizeleriyle çakar; ama asıl patlamayı, yaratmış olduğu mucizenin tartışılmazlığını (Türkiyem adlı kitabının Anadolu’yu keşfeden içeriğiyle Turgut Uyar’ı da bir süreliğine uzaklaştırıp oyaladıktan sonra) Dünyanın En Güzel Arabistanı’yla gerçekleştirir: Dünyanın En Güzel Arabistanı’nın bu iklime getirmeye davrandığı, dünya durdukça yegâne “evrensel tema” olarak kalacak o binbir kollu içerik ve o içeriği taşıttığı dil, o güne kadar yazılmış şiirin bilmediği bir dildir... ki Türkiye’de ve dünyada bir benzeri bugüne kadar yazılmamıştır.