Filler Sultanı ile Kırmızı Sakallı Topal Karınca

Filler sultanı bir ak güvercinden daha ak, iri, görkemli bir fildi. Tahtına oturmuş, gelecek ulağı bekliyor, yerinde duramadığı her deviniminden belli oluyordu.

Derken, biraz sonra beklediği ulak, ulukepez geldi. Bu kuş, hüdhüdlerin başıydı. Geniş ak, kara kanatları belli ki yorulmuştu. Uzun, başında, boynunda bir yay gibi kabarmış kepezi turuncuydu. Tüyleri, balkıyan bir güneş turuncusunda yalp yalp ediyordu. Göğsünün ince, sarı tüyleri benekliydi.

Filler sultanının başı yöresinde üç kere uçup üç turuncu halka çizdikten sonra vardı, sultanın burnu ucundaki dala kondu.

“Söyle,” diye acele etti filler sultanı. “Söyle... Hoş geldin safalar getirdin... Söyle, karıncalardan ne haber, bana iyi bir muştu getirdin mi?”

Ulukepez çok yorulmuştu, kanatlarını tam dört kez gerdi, çırptı, altındaki çınar dalının yaprakları titredi.

“Sağ ol sultanım,” dedi ulukepez. “Var ol sultanım. Karıncalardan iyi haberler var. Onların ülkelerinde tam yedi ay kaldım. Bana çok iyi davrandılar, konukladılar, yedirdiler içirdiler, dostluk gösterdiler. Ben bu dünyada hiç böyle yaratıklar görmedim.”

Filler sultanı gürledi:
“Ne biçim yaratıklar bunlar, ben hiçbir karınca görmedim.”

“Küçük şeylerdir,” dedi ulukepez, kanatlarını üç kez açarak. “O kadar küçücük yaratıklardır ki sen çok yakından bakmazsan bir karıncayı göremezsin.”

“Anlat,” dedi filler sultanı. “Bana bu küçücük yaratıkların hünerlerini anlat. Bana onların küçük ya da büyük olmaları değil, hünerleri gerek...”
Ulukepez artık yol yorgunluğunu üstünden atmış, dinlenmişti.

“Al gözüm sultanım seyreyle sen, şimdi karıncaların hünerini,” diye şakıdı. Başladı anlatmaya. O anlattıkça filler sultanı kendinden geçiyordu. Kendinden geçiyor, durmadan ulukepeze soru üstüne soru soruyordu.