Bildiğimiz Dünyanın Sonu

Şuradaki yaşlı elma ağacının pek de uygun olmayan bir dalında, Nora’nın salıncağı biraz yamuk bir biçimde asılıydı. Kuşların yemliklerini astığı metal direkte elini gezdirdi, artık orada değillerdi; kuş bakımını bir sonraki kuşağa devretmeyi belli ki becerememişti. Bu zavallı küçük yaratıklara olan sevgimi Solveig’le hiç paylaşamamıştım aslında. Onları gürültücü ve pis bulurdu. Kuşlar kendi yiyeceklerini kendileri bulamaz mıydı? Sonuçta doğanın yaratıklarıydılar, kendi kendilerine hayatta kalmak üzere dünyaya gelmiş olmaları gerekiyordu. Bu insanlara bağımlı olma meselesi, bu parazitlik asla aklına yatmıyordu Solveig’in. Bahçe mobilyaları yeni ve süssüzdü. Brandayı kaldırınca altından Trabant araba büyüklüğünde bir mangal çıktı. Aynı derece çirkin, sakil bir odun fırını da yeni beton zemini çevreleyen duvara monte edilmişti. Meret yer Kanarya Adaları sanki. Bu nedir yahu? Mavi bir ev ve zevksiz bahçe eşyaları. Olayın derinliklerine inmeliydi. Meseleye açıklık getirmek için posta kutusuna yöneldi. İlkten, iyimser ancak hastalıklı mavi renk gözünü aldığından önünden geçip gitmişti. Posta kutusunun üzerindeki isim hanesinde adı yoktu. Üstü çizilmiş falan da değildi; toptan kaldırılmıştı. Birisi büyük bir özenle kabartma harfleri yerinden sökmüştü. Hobi bıçağı kullanmış olmalılar, diye düşündü Doppler. Bayağı zaman almış olmalıydı. Birileri adını oradan silmeyi içtenlikle istemiş olmalıydı. Önceleri “Nora, Gregus, Bjørnstjerne, Solveig ve Andreas Doppler/Rohde” yazılı olan yerde şimdi “Nora, Gregus, Bjørnstjerne, Solveig” (uzun ve boş bir alan) “Rohde” ve altta, birazcık daha büyük kabartmayla ve kesinlikle büyük harflerle şu yazılıydı: “EGIL HEGEL”.

• İnsan olmanın birinci kuralı: Doğada kal
• Kült bir sistem eleştirisi
• Yuvaya Dönüş