Masumiyet Müzesi

1. Hayatımın En Mutlu Ânı

Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir miydim, her şey de bambaşka gelişebilir miydi? Evet, bunun hayatımın en mutlu ânı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu. Derin bir huzurla her yerimi saran o harika altın an belki birkaç saniye sürmüştü, ama mutluluk bana saatlerce, yıllarca gibi gelmişti. 26 Mayıs 1975 Pazartesi günü, saat üçe çeyrek kala civarında bir an, sanki bizim suçtan, günahtan, cezadan ve pişmanlıktan kurtulduğumuz gibi, dünya da yerçekimi ve zamanın kurallarından kurtulmuş gibiydi. Füsun’un sıcaktan ve sevişmekten ter içinde kalmış omzunu öpmüş, onu arkadan yavaşça sarmış, içine girmiş ve sol kulağını hafifçe ısırmıştım ki, kulağına takılı küpe uzunca bir an sanki havada durdu ve sonra da kendiliğinden düştü. O kadar mutluyduk ki, o gün şekline hiç dikkat etmediğim bu küpeyi sanki hiç fark etmedik ve öpüşmeye devam ettik.

Dışarıda, İstanbul’da bahar günlerine özgü o pırıl pırıl gök vardı. Sıcak, kış alışkanlıklarından kurtulamamış İstanbulluları sokaklarda terletiyordu, ama binaların içleri, dükkânlar, ıhlamur ve kestane ağaçlarının altları hâlâ serindi. Benzer bir serinliğin, üzerinde mutlu çocuklar gibi her şeyi unutarak seviştiğimiz küf kokulu şiltenin içinden de geldiğini hissediyorduk. Açık balkon penceresinden deniz ve ıhlamur kokan bir bahar rüzgârı esti, tül perdeleri kaldırıp ağır çekimle sırtlarımıza bıraktı ve çıplak vücutlarımızı ürpertti. İkinci kattaki dairenin arka odasından, yattığımız yataktan arka bahçede Mayıs sıcağında hırsla küfürleşerek futbol oynayan çocukları gördük ve birbirlerine söyledikleri edepsiz şeyleri, bizim kelimesi kelimesine yapmakta olduğumuzu fark edip sevişmemizin ortasında bir an durarak, birbirimizin gözlerinin içine bakıp gülümsedik. Ama mutluluğumuz o kadar derin ve büyüktü ki, hayatın arka bahçeden bize sunduğu şakayı, bu küpeyi unuttuğumuz gibi unuttuk hemen.

Ertesi günkü buluşmamızda, Füsun bana küpesinin tekinin kayıp olduğunu söyledi. Aslında, o gittikten sonra ucunda adının baş harfi olan küpeyi mavi çarşafların arasında görmüş, kenara kaldıracağıma, tuhaf bir içgüdüyle, kaybolmasın diye ceketimin cebine koymuştum. “Burada canım,” dedim. Sandalyenin arkalığına asılı ceketimin sağ cebine elimi attım. “Aaa, yok,” dedim. Bir an bir felaketin, bir uğursuzluğun belirtisini hisseder gibi oldum, ama sabah sıcağı fark edince, başka bir ceket giydiğimi hemen hatırladım. “Öteki ceketimin cebinde kalmış.”

“Lütfen yarın getir, unutma,” dedi Füsun gözlerini kocaman açarak. “Benim için çok önemi var.”
“Peki.”

Füsun, bir ay önceye kadar varlığını bile neredeyse unuttuğum on sekiz yaşındaki uzak ve yoksul akrabamdı. Ben ise otuz yaşındaydım ve bana herkesin çok yakıştırdığı Sibel ile nişanlanıp evlenmek üzereydim.

• emel

  28.08.2019

  Aşkı, acıyı, sevgiyi , acımayı, tutkuyu, çaresizliği hatta Kemal'in içine düştüğü kara deliği iliklerinize kadar hissettiriyor Orhan Pamuk .

• Hande Toparlaklı

  17.10.2018

  Okumaya başladığım an itibariyle kitabın icinde, cumlerinde gezinmeye başladım. Onlarla birlikte yaşadım sanki herşeyi Elimden duşurmeden okudum. Enfesti..

• ilker

  07.11.2017

  Kitabın "Nişan" bölümü bittiğinde, ölçemediğim bir zaman içinde ne yapacağını bilmeyen bir akıl karmaşası içinde hareketsiz kaldığımı hatırlıyorum. Füsun'un mağrur gözlerinden düşen yaşlar sayfaların üzerine damlamaya başlamıştı. Bu arada Kemal'in ilerleyen günlerde düşeceği karanlığın boyutlarının bir kara delik olacağını çoktan anlamıştım.

• Tülay Dikmen

  28.05.2015

  Kitabı 2 defa okudum ve bugun bitirdim çok güzel ve sürükleyici büyülendim.