Bir Nedene Sunuldum

Fesleğenler

Tomris Uyar’a

Sâre Hanım en çok fesleğenleri severdi. Her gece yatmadan evvel ve her sabah kalkar kalkmaz onlara su vermeyi hiç ihmal etmezdi. Dediğine göre, fesleğenler suyu çok severmiş; öteki çiçekler dayanır ama fesleğenler susuzluğa hiç dayanamazmış.

Sol bacağı daha kısaydı. Devrile devrile yürümesiydi onu o yapan şey. Bir de telaşlı halleri. Telaşı bilhassa severdi sanki. Kısa bacağının izin verdiği ölçüde hızlı hızlı hareket ettiğinde daha önemli duyardı kendini. Önemli değil de, nasıl söylemeli, bir işe yarıyormuş duyardı. Aslında bilirdi ki, pek bir işe yaramazdı. En azından kocasına göre böyleydi bu. Sâre Hanım da uzun zamandır buna inanmaya başlamıştı.

Saçları kıvır kıvırdı. Büklüm büklüm dökülürdü yemenisinin kenarlarından fışkıranlar. Ufacık yüzünde, çizik zeytin gözleri, hokka burnu, bir sırrı en derininde gizlermişçesine her daim kapalı duran yuvarlakça ağzı –şu işe bakınız ki– dağılmadan durabiliyordu. Kendi anlamını yaratmış bir bütünlüğü vardı yüzünün. Kocası hiç beğenmezdi Sâre Hanım’ı gene de. Gebersin diye gözünün içine bakardı. Gözüne bakmakla kalmaz, açıkça dile getirirdi bu dileğini çeşitli vesilelerle. Ama Sâre Hanım tınmazdı. Fesleğenlerin suya ihtiyacı vardı çünkü. Hem o giderse ne olurdu onlara.

Kocası, pis, uğursuz bir sarı çıyanın tekiydi. Gözleri de çakır. Ucuyla değdiğini ağlatır. Öyle kirli bir bakış atardı ki yeni yıkanmış avludaki halıyı nazenin ayaklarıyla ezen, komşunun ortanca kızının tüysüz bacaklarına, kız anında kayıp iki seksen yapışırdı halının üstüne. Her defasında. Süt bacaklar havada. Kaşları nemrut, dili ceberut, kelamı sehven, selamı kerhen bir adamdı işte. Ne kadar uğursuz olsa da, kocası ölsün istemezdi. Ölse üzülmezdi belki, ama istemezdi yine de. Bir şeyi istemek başka, olduğunda üzülmemek başkaydı ne de olsa. Böyle bilirdi Sâre Hanım.

Bir gün fesleğenlerinden biri topak topak topaklanır, verilen suyun hepsini kusar oldu. Sâre Hanım’a öyle geldi ki, bu fesleğen gidici. Oturdu başına, uzun uzun baktı ona. Sonra saygı duydu bu kararına. Bir an gelir, dünyadaki tüm canlılar gitmeyi isteyebilirdi. Kendisi de kaç kez istemişti. Anlayabiliyordu yani onu. Sâre Hanım herkesi, her şeyi anlayabildiğini sanıyordu. Anlayamazsa ölecekmiş gibi geliyordu hatta. Ne tuhaf. Oysa anlamaktan da ölebilirdi insan. Fazla anlamaktan ölebilirdi.

Gene de kendine engel olamadı, fesleğeni kararından döndürmek istedi. Son bir ümit, toprağını özel bir karışımla değiştirmek için meydandaki çiçekçiye gitmeye karar verdi. Kendini farklı duyardı belki böylece. Biraz daha tutunmak isteyebilirdi.

Çiçekçinin kapalı kapısını itti. Açamadı. Sonra nota ilişti gözü. “Cenazem var” yazmıştı Köse Erhan –çiçekçi daha çok böyle bilinirdi– çizgili bir defter yaprağına ve özensizce yapıştırmıştı cama. Omuzları düştü Sâre Hanım’ın. Ne zaman gelirdi acaba? Beklese miydi, kapının önündeki hırpalanmış, kir pas içindeki hasır tabureye çöküp? Gözü tutmadı tabureyi, oturmak istemedi. Elinde küskün fesleğen, yüzü kapıya dönük, birkaç dakika kısa bacağının üstüne dökülerek dineldi. Tam dönmeye karar vermişti ki, ensesinde bitti Köse Erhan.

• Ben daha çok küçükken yaşlı bir çocuktum
• Bir yarayı acıtarak kaşımak, yeni bir şey söyleme ihtimali beni heyecanlandırıyor
• Doyurulmayan her arzu gün gelir insanın önüne dikilir
• Her şey bir hayal kırıklığıdır bu hayatta
• Yanlış anlaşıldıkça küsüyoruz

• Bir Nedene Sunuldum