Yıkım ve Bağlarla Onarmak - Psikanalistlerle Çocuk ve Ergen Söyleşileri

Büyük yıkımlar ortaya çıktığında insan varoluşuna damgasını vurmuş olan “Temel Çaresizlik” (Hilflosigkeit) duygusu yeniden canlanır. “Temel Çaresizlik” Sigmund Freud’un insanın evrimsel olarak kendine yakın canlılara göre çok daha zayıf ve çaresiz bir halde dünyaya gelmesine verdiği addır. Psikanalizin kurucusu bu durumun insan yavrusunu kendisine bakım verenlere ve çevresine daha bağımlı hale getirdiğini ama bu yakın ve uzun ilişki sayesinde insan oluşun olmazsa olmazı olan düşüncenin ve dilin ortaya çıktığını söyler. Öyleyse temel çaresizlik bireyin ötekilerle kurduğu bağların da temelini oluşturmaktadır. İnsan ruhsallığı bu şekilde oluşur, dil ve düşünce bu şekilde yapılanır. Bugün yaşamakta olduğumuz deprem gibi büyük yıkımlarda temel çaresizlik duygusu hem bireysel hem de toplumsal düzeylerde yeniden canlanacak ve onarım da elbette ötekilerle kurulacak bağlarla gerçekleşebilecektir. Çocukluk ve ergenlik dönemlerinde en önemli bağların okulda kurulduğu düşünüldüğünde, okulun özellikle bu yaş grupları için büyük toplumsal travmaların onarım yerlerinden biri olduğu da anlaşılacaktır. Okulun aynı zamanda okulda çalışanlar ve aileler için de onarıcı bağların kurulabildiği bir alan olduğu unutulmamalıdır.

Bu söyleşide, yaşadığımız büyük deprem felaketinin çocuk ve ergenlerin ruhsallıklarında yarattığı travmanın onarımında ötekilerle kurulacak bağların önemi üzerinde durulacaktır.

Etkinlik herkesin katılımına açık ve ücretsizdir.