Zamanların Sonu Üstüne Söyleşiler

"Bu söyleşi kitabında yer alan öteki üç konuşmacının sözlerine verdiğim ilk tepki, mizah anlayışları karşısında duyduğum hayranlık ve yakınlık oldu. Bu tutumun, 2000 yılını karşılamak için en iyisi olduğunu düşünüyorum. Umberto Eco keep cool diyor. Umarım bu öneri karşılık bulur. Gelecek karşısında Stephen Jay Gould gibi ben de 'sakınımlı iyimserlik' yanlısıyım. Ve öteki üç katılımcı gibi 2000 yılına ilişkin korkuları 'kitle iletişim araçlarının yalanı' gibi görüyorum. Çağdaşlarımızın büyük bir çoğunluğunun, dünyanın sonunun çok yakın bir gelecekte gerçekleşeceğinden korktuğuna kesinlikle inanıyorum. Vahiy'i okumamış birçok insanda yaygın olan görüşün tersine, bu kitabın korkutmaktan çok, bir ümit uyandırmak için yazıldığını öne süren Jean-Claude Carrière ile Umberto Eco'nun görüşlerine de katılıyorum. Katılımcılardan kimilerinin dile getirdiği, zamanımıza ilişkin başka bir saptamanın da geçerliğini vurgulamak isterim. En azından Batı'da, 'yalnızların çoğaldığı', 'bireysel kimliklerin çoğullaştığı' (Umberto Eco), topluluk kimliklerinin çözüldüğü evreye girdik. Geçmişteki ortak dayanışma ve destek olmadan yaşayabilmenin güçlüğü de kısmen buradan kaynaklanıyor. Bitmekte olan yüzyıl, geleneksel güvencelerden yoksun 'sürgün' yüzyılı oldu. Temel dayanak noktaları silikleşirken, sanal, bizleri 'yeni bir uyuşturucu gibi' (Jean-Claude Carrière) kuşatıyor. XXI. yy., birbirleriyle güçlü bir biçimde çelişen tutumlara açılacak. Bir yanda Chesterton'un gözlemi doğrulanıyor ('İnsanlar Tanrı'ya inanmaktan vazgeçtiklerinden beri, artık hiçbir şeye inanmıyor değiller; her şeye inanıyorlar'); öte yandan, bilgide başdöndürücü ilerlemeye karşın ya da bu ilerleme nedeniyle karşımıza büyüyen gizler çıkıyor. 'Bilgi, cehaleti getirir'
(Jean-Claude Carrièrer)."