Varlık Damıtan

Az önce ocağın başında oturmuş, içkimi yudumlayıp ayaklarımı ısıtıyordum. Bütün bunların bir yanılsama, düpedüz aldatıcı bir görüntü olduğu kaygısını taşıyarak içten içe. Oysa şimdi sağ elimle, orta parmağımı kaldığım yere sokmuş, benim için bir başvuru metninin ötesine geçmiş, yeni tatlar barındıran koyu mavi ciltli kitabı tutuyor, sol elimle de, masaya kaykılmış, bunları yazıyorum. Neden kalkıştım bu işe? Neden? Sağ elimdeki kitaba dönmeyi onca isterken ne demeye göze alıyorum bu uğraşı?
Şöyle bir düşününce bu sorunun yanıtı pek açık görünüyor gözüme.
Tanık diyorlar bana. Gözlemciyim ben. İzleyenim. Bir doğrulama eşiğiyim. Aşağıdaki nice olayı yazıya geçiren ben, bu yolla kendi doğrulamamı arıyorum olsa olsa. Bir anlam sekintisiyim ben. Yazdıklarımla kendimi doğrulamak istiyorum. Bir ışık çakımı olmak istiyorum. Bu doğrulama hepiniz için bir anlam taşısın istiyorum. Bu doğrulama acı verici bir değillemenin konusu olmasın diyorum. Bu an kuşatsın belleğinizi.
Bu doğru değil kuşkusuz. Böyle bir an yaşamıyorum, böyle bir evin, böyle bir ocağın başında değilim. Böyle bir od tutuşturmuyor düşüncelerimi. Böyle bir kitap yok elimde.
Hep böyle yaşamayı umdum, ama böyle yaşamıyorum.
Beceriksizlikle yoğrulmuş tümceler gerçekte böyle bir deneyimi uzun süredir yaşamıyor oluşumdan.
“İşte böyle!” diye sürdürmenin bayağılığına gönül indirmemek durumundayım. Göklerdeyim. Her zaman yaptığımca, ırmak kıyısında dinelen eskil puta, benim dışımdaki herşeyi gözlemekte olan Göz’e bakıyorum. Yoksa “Bir göz atıyorum” mu demeli, çünkü her günkü kaçamak bakışlarımdan biri bu.