Sürgün Küçük Bulutlar - Toplu Öyküler

Alp Oteli

O zaman bavulumuzu aldık, otele taşındık. 
Şubat ayının ilk günleriydi, sokaklar çamur içindeydi.
Otomobil, otelin önünde durdu. Bavulumuzu taşıdık. Giriş kapısından, yüksek, geniş, mermer bir merdiven birinci kata çıkıyordu. Oda birinci katta, gerideydi; arkaya, ağaçlıklı bahçeye, otelin arka tarafından geçen asfalt caddeye, aşağıda uzanan mahallelere, uzak, derin, batıya bakıyordu. Ağaçlar pencerenin önüne uzatıyorlardı dallarını.
Geniş bir oda. Eski, klasik bir otel. Yerler, kahverengiye boyanmış tahta. İki yatak, kapının iki yanında. Masa, ince bacaklı, güzel, iki de sandalye var. Klasik, aynalı bir gardrop. Tuvalet masası da eski, güzel. Odanın tavanı iyice yüksek, eski yapı. Pencere tek camlı. Doğrusu, kuzeybatı rüzgârı sızıyor çerçeve aralıklarından. Kalorifer yeterli değil, iyice ısınmıyor oda. ‘Alışılır’ diyorum kendi kendime. Karım da kuzeyli olduğuna göre o da alışır.
Pencere altında uzanan otelin bahçesi, ‘İngiliz Sarayı’nın bahçesiyle birleşiyor. Tepebaşı’nın bütün güzelliği. Otelin altında geniş bir garaj olduğu için ilk kat, böylece, yüksek biraz. Koridorlar daha sıcak. Tuvalet, odanın karşısında, banyo da. Çıkışın sağ tarafında ‘Danışma’ ile üst katlara çıkan tahta merdiven... sonra, oturma salonu, solda bir lokanta –otelin ön bölümünde– sokak üzerinde. Öndeki iki oda, otel işletmesinin. Otel sahibesi ‘hanımefendi’ de bütün ailesiyle oturuyor otelde.
Kapıdan çıkıp, İngiliz Sarayı’na doğru yürüyünce, kentin en civcivli yerinde oluyorsunuz. Galatasaray, Balıkpazarı... ortası Istanbul’un: Eski, kurşun rengi, sarımtırak, açık gri yapılarıyla, üstü tente gerili pazarlarıyla, pazar içinde büyük demir kapısı görülen Gregoryen kiliseleriyle, yıkanmış kaldırımlarıyla, daracık, meyhanelerle dolu, üstü açık geçitleriyle, üzeri renkli camla kaplı, yeri mermer döşeli, küçük, ölü yontuların süslediği düğmeci geçitleriyle, daha ötede taş avlularıyla...
“Üşüyor musun, minyon?” diyorum karıma.
“Hayır, üşümüyorum.” diyor.
“Memnun musun?”
“Çok...”
“Pencerenin dışı ne kadar güzel!”
“Çok güzel. Ağaçlar da çok güzel...”
“Oda çok güzel değil mi?”
“Çok güzel, biraz soğuk.”
Bir şişe erik rakısı var, daha önce armağan edilmişti; otele taşınırken onu da getirdik beraberimizde.
“Üşüyünce bir yudum iç. Kapağıyla içiliyor.”

İçki de içiliyor, kışın soğuk yüzünden, yazın da sıcaktan. ‘Her akşam içip dut gibi olmamalı’ diyorum. Burda, masanın üzerine küçük daktilomu koyup yazı yazabiliyorum. Hemingway’in, ölümünden sonra ele geçen uzun romanını aldım. Onu okuyorum. İlk bölüm, ekvatora yakın iklimlerde geçiyor. Hemingway’in anlatımına bayılıyorum, anlattığı şeylere de. Kendimi öykünün içine koyup yaşıyorum şu günlerde. Nedense, romanını okuyup durduğumdan mıdır nedir, hep onu ansıyorum. 1917’de Istanbul’a geldiğinde, biraz aşağıda, ‘Pera Palas’da kalmıştı sanırım. ‘Kilimanjaro’nun Karları’ öyküsünde, Istanbul’dan söz eder. Pera Palas, eski güzel bir oteldir. Belki, Pera’nın en eski, büyük oteli; içi, nerdeyse baroktur, diyeceğim. Orada hiç kalmadım. Güzelim turistler kalıyorlar. Birinci katta, köşedeki barı, koskocaman bir salondur, her zaman tenha olur. Sonradan yapılma küçük amerikan barın çevresindeki sandalyeler çok yüksektir, taşınabilir bar, çok yüksek yapılmıştır çünkü. Barın gerisinde, büyükçe bir buzdolabı durur, içkiler içindedir, barın da üzerinde bazı içki şişeleri vardır. Demir bir kafes içinden yukarı tırmanan asansörü, iyice eski biçimindedir.