Şairin Vedası

Sahi nerede o, henüz doğmamış çocuğun biyolojik babası? Çok uzak bir eyalette. Azgın Körfez’in sularında bir New Orleans römorköründe. Zaten cebinde beş haftalık maaşı ve ayağında yılan derisi çizmeleriyle nehri aşıp çıkagelecek de değil; kulaklarını ısıracağı, dudaklarını ona saklayacak o sevimli kıza, söylediği sonu gelmez yalanlara yenik düşecek ve gerçek yüzünü göremeyecek o zavallıya, iğrençliğini etkileyici tavırlarının altına gizleyip bir evlilik teklifinde de bulunmayacak, o giderek azalan yarı gönüllü inancıyla. Hamile kızın (kimine göre çocuğun) annesi, elindeki "Kitabı Mukaddes"i ikinci katın kapısının hemen yanında duran bambu sandalyeye koyuyor. Sonra odaya giriyor.

Odaya şöyle bir göz gezdiriyor. Üstünde pamuklu bir gecelik ve ayağında uzun çoraplarıyla muayene masasında bir sağa bir sola debelenen, “Aman Tanrım, Aman Tanrım!” diye inleyen kızını hemen tanıyor. Bu sırada muayene masasının her iki yanından tuhaf kaldıraçlar gibi çıkan boş, metal ayaklıklar dikkatini çekiyor. Kızının inlemelerini duyuyor ama gözleri, bütün o bitkinliği ve endişesi içinde, insanın içini donduran metalik parıltısıyla, kızının çektiği acılara izin verir gibi duran ayaklıklara takılıp kalıyor.

Ah tatlım! Dili damağına yapışmış dul kadın kapının eşiğinde dikilip duruyor. Sesi öyle cılız çıkıyor ki, sevecen sözleri havada kaybolup gidiyor. Kızı, annesinin geldiğinden bihaber, parıldayan ayaklıkların arasında elleri ve dizlerinin üzerinde sallanıyor. Duvara karşı durmuş, kalbi hızlı hızlı çarparken, bir yandan da yüzündeki teri döşeğe siliyor. Güçlükle nefes alan kız, harap ve bitap halde yana doğru yuvarlanırken, şişkin göbeği ince geceliğinin içinden bir perçin başı gibi çıkıyor. Bu sırada muayene masasının karşısında, doğum yapmakta olan kızdan çok daha büyük olmayan, kamburu çıkmış bir hemşire yardımcısı kendi yanağına dökülen bir tutam saçı kulağının arkasına atıyor.

• Entrikanın şiiri