Övgü

Uçakta yanımda oturan adam öyle uzun boyluydu ki, koltuğuna sığamıyordu. Kolları koltuğun kolçaklarından dışarı taşıyor, dizleri önündeki koltuğun arkalığının ardında sıkıştığı için her kıpırdadığında önde oturan kişi canı sıkılmış bir halde dönüp ters ters bakıyordu. Adam bacak bacak üstüne atıp sonra tekrar düz oturarak kıvranıp dururken, sağındaki kişiye istemeden bir tekme attı.

“Affedersiniz” dedi.
Birkaç dakika, ellerini kucağında kavuşturup burun deliklerinden derin derin soluyarak kıpırdamadan oturdu, ama kısa bir süre sonra huzursuzlanmaya başladı ve yine bacaklarını kıpırdatmaya çalışınca ön sıra bütünüyle ileri geri sallanmaya başladı. Sonunda benimle yer değiştirmek isteyip istemediğini sordum, zira ben koridor tarafındaki koltukta oturuyordum. Adam, sanki ona bir iş fırsatı sunmuşum gibi teklifimi canıgönülden kabul etti.

“Ben genelde business class’ta yolculuk ederim” diye açıkladı ikimiz de ayağa kalkıp yer değiştirirken. “Orada bacakların sığacağı koltuk araları çok daha geniş.”
Bacaklarını koridora doğru uzattı ve başını koltuğun arkalığına huzur içinde yasladı.
“Çok teşekkür ederim” dedi.

Uçak pistte yavaş yavaş ilerlemeye başladı. Koltuk komşum halinden memnun iç çekti ve görünüşe göre neredeyse bir saniye içinde uykuya daldı. Koridorda bir hostes göründü ve komşumun bacaklarının önünde durdu.

“Beyefendi?” dedi. “Beyefendi?”
Komşum sıçrayıp uyandı ve hostesin geçebilmesi için beceriksizce derlenip toparlanıp tekrar önündeki dar alana sıkıştı. Uçak birkaç dakika durakladı, sonra tekrar öne atılıp bir kez daha durakladı. Pencereden, önde kuyruğa girmiş sıralarını bekleyen uçaklar görülebiliyordu. Tekrar uykuya dalan adamın kafası öne düştü ve kısa süre sonra bacakları yine koridora yayıldı. Hostes geri döndü.

• Hani o hep bildiğimiz kadın
• Kimse aynı kalmaz, değişir