MENÜ

Orpheus’a Soneler

PAYLAŞ
SATIN AL YORUM YAZ
Kitap Akrabalıkları

Rilke 1923 yılında sadece modern Alman şiirinin değil, bütün modernist hareketin iki başyapıtını birden vermişti: Duino Ağıtları ve Orpheus’a Soneler. Duino Ağıtları’na daha önce başladığını düşünecek olursak, Orpheus’a Soneler gerçek anlamda “kuğunun son şarkısı”dır.

Büyük bir coşkuyla ve kısa bir süre içinde yazılmış olan bu soneler, kendi içinde bir bütün oluşturur ve bütüncül bir okumaya ve çözümlemeye zorlar okurunu. Rilke’nin “mistik iç dünyası”nın bütün serüveninden damıtılmış sözleridir bunlar...

I

İŞTE bir ağaç yükseliyor. Ah o dupduru yükselişin!
Ah Orpheus şarkı söylüyor! Ah o ulu ağaç kulağımdaki!
Susuyor her şey. Ama yine de suskunlukta bile
yeni bir başlangıç var, bir işaret ve değişim.

Hayvanlar bürünmüş sessizliğe, çıkıyorlar aydınlık,
çözülmüş ormanın içinden, yuvalarından, saklandıkları yerden
ve görülüyor o zaman, değil kurnazlık yüzünden
ya da korkudan, böylesine içlerindeki sessizlik,

çünkü işitiyorlar. Kükreme, bağırış ve hırlama
azalıyor yüreklerinde. Ve az önce orada
kulübe bile olmayan yerde, kucaklamaya,

en derinlerdeki arzulardan doğan bu sığınağı
öyle bir geçidi var ki, sütunları titremekte, –
yarattın sen onlara duyma yetisindeki tapınağı.

* E-posta adresiniz hiç kimseyle paylaşılmayacaktır.
YAPI KREDİ KÜLTÜR SANAT YAYINCILIK © 2024 YAPI KREDİ KÜLTÜR SANAT YAYINCILIK.