Okumanın Tarihi

Bir öğle sonrasında Jorge Luis Borges, seksen sekiz yaşındaki annesinin eşliğinde dükkâna geldi. Ünlüydü ama ben yalnızca birkaç şiiri ile öyküsünü okumuştum ve onun yapıtlarından çok etkilenmemiştim. Neredeyse hiç görmüyordu ama bir baston taşımayı reddediyordu. Parmaklarını kitap adlarını okuyabiliyormuşçasına raflarda gezdirdi. Son tutkusu olan Anglosakson dilini öğrenmesine yardımcı olabilecek kitaplar arıyordu. Biz onun için Skeat'ın sözlüğünü ve Maldon Savaşı'nın açıklamalı bir nüshasını istemiştik. Annesi sabırsızlandı "Ah Georgie" dedi; "Zamanını neden Anglo sakson dili için harcadığını bilemiyorum. Bari Latince ya da Yunanca gibi işe yarayan birşey öğrenseydin!". Sonunda Borges bana dönüp birkaç kitap istedi. Bazılarını buldum ve diğerlerini de not ettim. Tam çıkarken bana akşamları işim olup olmadığını sordu. Annesi artık çok yorulduğundan, ona kitap okuyacak birine gereksinimi vardı (bunları adeta özür dilercesine söylüyordu). "Ben okurum" dedim. Ondan sonraki iki yıl boyunca, diğer şanslı ve tanıdık insanların yanı sıra ben de Borges için okudum. Hem geceleri, hem de okul saatleri elverdiğinde gündüzleri okuyordum. Ritüel aşağı yukarı aynıydı. Asansörü boşverip, merdivenlerden yukarı onun dairesine çıkıyordum (bunlar Borges'in Binbir Gece Masalları'nın yeni bir baskısını aldığı gün çıktığı merdivenlere benziyordu; açık pencereyi görmemiş, düşmüş ve aldığı bir yaranın mikrop kapması üzerine ateşi yükselip sayıklamaya başlayınca, Borges delireceğini sanmıştı.) Kapıyı çalardım; hizmetçi beni perdeli girişten geçirip, Borges'in girip, beni selamlayacağı ufak oturma odasına alırdı. Borges'in yumuşak eli hep bana doğru uzanmış olurdu. Ön konuşma filan olmazdı. O, beklenti içinde kanepeye otururdu, ben de koltuklardan birine yerleşirdim. Astımlı bir sesle o gecenin okumasını belirlerdi: "Kipling'i seçelim mi, ha?" Tabii ki bir yanıt beklemiyordu.