Macera

Bazı hikâyeler, kitaplar vardır, daha ilk kelimesinden, ilk sayfasından, kapağından, onları duyduğumuz ilk andan itibaren yakamıza öfkeli bir kabadayı gibi yapışır ve kendilerini okuyan, dinleyen kişiyi bir ömür boyunca rahat bırakmayı kesinlikle redde­derler. Bu hikâyelerin âlemine bir kere girdiğimiz vakit, odamızın dışındaki dünya kararır, eski bir fotoğraf gibi, ama büyük bir hızla solar, göz açıp kapayınca dek de ortadan kayboluverir. Böylesi hikâ­yelerin birer mucizeden ya da göktaşından farkları yoktur hiç. On­larla ilk karşılaştığımız anları da, işte bu yüzden asla unutmayız. Ama aklımızı sürekli olarak kurcalayan bir sorunun cevabını, ma­alesef, büyük bir heyecanla içine girdiğimiz hikâyenin dünyasında değil de, dışarıda, hatta bazan kendimizde aramamız gerekir. Bu hikâyeyi böylesine etkileyici kılan şey nedir? Okuyup bitirdiğimiz­de, anlatıcı yorgun dudaklarını usulca kapatıp sessizliğe gömüldü­ğünde, içimizde Japon usulü sıkıştırılmış balıklar gibi parçalanan bu kelimelerin tam da dinlediğimiz ya da okuduğumuz sırayla an­latılmasının sebebi nedir acaba? Bunu bize kitap değil, başka bir şey, muhtemelen kendi içimizde vızıldanıp durduğunu yıllardır duyduğumuz o ses, yani iç sesimiz söyleyecektir. Fakat benim gibi düzene, kontrole, sarf ettiği her lafın doğru anlaşılmasına düşkün yazarlar, kitaplarının arkasında gizlenen bu mühim suali yanıtla­ma işini okurun içindeki sese bırakmayı beceremezler bir türlü.

Bunun yerine bas bas bağırmak, kitaplarının manasını yönlen­diren mahlukun her zaman için kendileri olması gerektiğini sürekli olarak söylemek isterler. Bu elinizde tuttuğunuz da, işte böyle kitaplardan... Yarattığı dünyayı bir imparator gibi devamlı gözlem altında tutmayı isteyen yazarın suçlu olup olmadığını, şayet suçluysa nasıl cezalandırılacağını, kellesinin mi uçurulaca­ğını, yoksa ellerinin mi kesileceğini belirlemek ise sana kalmış, ey akıllı okur.