Kaz Düşü

Bu sabah geldim dünyaya...

Kimim ben, bilmiyorum. Yeryüzüne geceleyin kimsenin haberi olmadan düşmüş bir göktaşı gibiyim. Adım yok, geçmişim yok, ailem, akrabam, arkadaşım yok. Belki varlar, ama ben bilmiyorum. Hatırlamıyorum. Kimliğime dair belleğimde hiçbir bilgi yok. Kendimi yaşarken bulduğum (doğduğum diyemiyorum) bu yerde kimse beni tanıyor gibi davranmıyor, hatta beni hiç görmüyor gibiler. Yanımdan geçip tarlalarına, göle ağ sermeye, saz biçmeye giden köylüler, kapı önlerinde oturan, bahçelerde çalışan kadınlar, kırlarda koşuşan çocuklar, hiçbiri beni fark etmiyor sanki. Varlığımın farkındalar, hissediyorum. Ben geçerken başlarını bana doğru eğip göz ucuyla süzüşleri, ben yaklaşınca seslerinde oluşan çatallaşma, kısılma, hareketlerindeki kasılma, gülüşlerinin matlaşması, dudaklarındaki gülümsemenin donuklaşması benim farkımda olduklarının işaretleri... Varlığımı yadırgamıyorlar, benim oraya ait olduğumu kabul ediyorlar, etraflarında dolanmama, yaşamama ses çıkarmıyorlar, ama beni görmezden geliyorlar, içlerine kabul etmiyor, yok sayıyorlar. Hepsi bir zamanlar akrabam, arkadaşım, eşim dostummuş da, bir gün gelmiş bana küsmüşler gibi...

İçe işleyen bir ayazın gölün üzerinden gelip tüm bedenimi titrettiği o güz sabahı hayata uyandım, kendimi şu alçak tepenin berisinde ucu görünen sazlığın kıyısında yatarken buldum.

Nefes almak ne güzeldi! İlk hatırladığım, içime dolan taze havanın ciğerlerimi tatlı tatlı sızlatışıydı.

Elimde bir değnek, üstümde bir paltoyla kıyıdaki ıslak otların üzerinde uyanmıştım. Hayatımın hatırladığım ilk ânıydı bu. Yüzüme vuran gün ışığını ilk hissedişim, sazların arasından gelen ördek seslerini, kurbağaların türküsünü, suyun yüzünü ok gibi yalayıp geçen kırlangıçların kesik kesik cırlamalarını, koyun çıngıraklarını, balıkçı naralarını ilk duyuşum, kızıl-yeşil tepeleri, mavi gökyüzünü, suyun üzerine dizi dizi kümelenmiş kamışlıkları, kıyıda çadır biçiminde çatılmış hasırları ilk görüşümdü.