İçeri Sait Faik

YAHULAR GÜNÜ

Buluşmuştuk kahvede
Yine yorgundu
Biraz konuştuktan sonra
Çıkardı kalemini çakısını
Uyur gibi yazmaya başladı
Gözucuyla süzüyordum yazdıklarını
İrili ufaklı sözcükler yığını
Okunmaz okunur durumdaydılar
Bıraktım onu gazeteme çekildim
Bir süre geçti aradan
Bitirmişti yazısını
Oku dememi bekledi
Demedim

Başka arkadaşlar geldiler masamıza
Sözcükler gibi ortada kaldı Sait
Kızdırmak için gülümsüyordum kendi kendime
O da gülümsüyordu
Yiyecek gibiydi yazdıklarını
Bir derviş sesiyle
Bu da geçer yahu dedim
Ben de geçerim yahu dedi
Böyle ayrıldık o gün


İÇKİDEN ÇIKANLAR

Sait Faik yanınızdayken
Onu göremezdiniz
Konuşurdu gülerdi
Onu göremezdiniz
Karşı koymalarıyla şaşırtırdı sizi
Onu göremezdiniz


Siz koca şişeyi içerken
Karşıki kalın camda
Dururdu bakardı size
Gel derdiniz  elinizle
Gelemezdi ki

İçkinizi bitirirdiniz
Sendeleyerek giden o olurdu siz değil


YOLDAKİ YAZI SAİT FAİK

Bir yazı bir dergi bir öykü
Okuduğunu görmedim bir kez bile
Nereye baksa
Orayı okumasızdı

İstanbul’un tüm bölgelerinde
Büyük bir yabancılık çekerdi

Beyoğlu ile Şişli arası
Bütün İstanbul’du onun için
Bir eski İstanbul’du İstanbul içinde

Bir gün bile İstanbullu olamamıştı o
Başka bir yeri de bilmeyen
Gideceği yeri arayan bir mektuptu o
Okunacağı yeri bulamayan


YILDÖNÜMÜNDE

Hangisidir diye düşünüyorum
Sait Faik’in en güzel öyküsü
Birdenbire güvercinler sarıyor yüreğimi
Tüyleri değişik biçimleri değişik sesleri değişik
Esen yelleri bile başka başka

Sonra gülümsüyorum
Sait Faik yaşadı mı yaşamadı mı
Bu ayrı bir öyküdür Sait Faik’ten başka


İKİ YAZI

Biri değil
Birisiydi Sait Faik
Arkadaşlarından biri
Yıllarca konuşmadıklarından biri
Tam tanımadıklarından biri
Çok uzaklardan geçen biri

Gibiydi Sait Faik kendine

Beni görünce
Yerden göğe dek sevinmesi
Yalnızlığın ta kendisi değil midir?

Yineliyorum
Birisi birinden daha uzaktır çünkü


TANITMAK

Sait Faik’i
Kısaca anlat deseler ne derim

Kimseyi aramayan adam
Kimseye açılamayan adam
Okuma yazma bilmeyen adam
Gözleri yok göz uydurmuş
Elleri yok el uydurmuş
Ayakları yok ayak uydurmuş
Dili yok dil uydurmuş

Ne yazarsa yazsın
Nereye giderse gitsin
İnsan uydurmamış o


BİR YILDÖNÜMÜ DAHA

Sait Faik
Güzel arkadaşlık bu mudur
Ölse bile bir yerlere gitmemek

O büyük yeryüzü sevginle
Bu sınırsız gökyüzü sevginle
Gidici değil
Kalıcı oldun sen

Tek tek topladığın birey sevgisini
Varlığının belgesi yaptın

O uykusuz geceler
Senin bütün karanlığını
Kocaman bir gün eyledi
Sayım günlerinde
Sende toplanır olduk
Neyi seversek
Seni de sever olduk

İçtenliğin
En büyük yaratıcılık olduğunu
Kişiyi yaşıyor kıldığını
Ne iyi gösterdin bize


BOŞLUĞUNU DOLDURAMAYAN

Gölge yürüyordu
Yere bakıyordu hep
Birdenbire
Baktığı yer kim dedim

Kolundan tuttuğumu sezmeden
Beni arıyordu yerde
Hayır dedim
Böyle değişik yaşamalı olamaz
Bütün ısımı duyarken
Yaşamamış olamaz

Duygularımız birer bilgindir
Biz onları sürdürürken
Onlar yaşamalarımızla
Ayrı bir varlık olurlar
Bırakıp gittiğimiz
Giderken bıraktığımız
Giderken bıraktığı
Bu dedim
Sait Faik olmasın


ABASIYANIK

Sana
Abasıyanık diyorlar
Gülümsetiyorlar beni

Aba kim sen kim
Doğru dürüst giysin bile yokken
Şapkan yokken
Pabuçların senden ayrı giderken

Seni tedirgin eden giysilerin değildi
O mavi gözlerinle gördüklerindi ancak

Nerde yoksul varsa
Nerde küs varsa
Nerde aldatılmış varsa
Nerde yalanlarla baş başa kalmış varsa
Nerde dul varsa
Sen değil misin

Susuyorum
Bu akşam erken uyu diyorum


GELMEDEN GELMEK

Alışsam da şaşardım
Geldiği günler
Gelmemiş gibiydi
Gelmediği günler
Gelmiş gibiydi

Yalnız onda sezdiğim bu başkalık
Nasıl oluyordu

Değişik günlerimde
Geldiği gelmediği o buluşmalarda
Bu gerçeği aradım ulaşamadım bir tek kez
Sanki bütün sözlerinde bütün davranışlarında
Bir “arkası yarın”lık vardı
Bitişik ayrılıklar
Ne bitişiktiler ne ayrılıktaydılar
Bir uzun yazıydı o
Neresinden başlarsanız
Orasından başlayan

Bütün söyledikleri
Bırakılmış da uzaklaşmışa benziyordu
Sanki günlük bir gazetedir
Yazısız bir gazete 

Belki de bundandır
Onu sakladığımız
Sonradan sonradan okuduğumuz