Flu

MASA

İLLÜSTRASYONLAR
HALUK TUNCAY

Bir masayı gönülsüzce toplamak zordur. Ağır gelir insana...
Zamansız gelen bir çağrıyla, umulmadık bir telefonla dedikodular doğrulanıp, soğuk ve ürkek bir ses “Yollarımızı ayırıyoruz, mali kriz, kem küm” deyince...
Size kibarca kapı gösterilince, zor olur yıllarca bir ev bellediğiniz, yerinizden yurdunuzdan, masanızdan ayrılmak...
Utanır insan...

Utanır biraz önce yemeğe gittiği arkadaşlarından. Telefondan öncesine kadar “Biz” olan sohbetlerin, hitapların, psikolojilerin de ayrılma vakti gelmiştir. Ben ve onlar olmuştur. İki yol vardır önünüzde:
Ya kaçmak ya da masayı toparlamak.

“Ne çok eşyanız vardır” anlarsınız. Muhtemelen kaybettiğiniz, arayıp bulamadığınız onca döküntü elinize gelmiştir. Üç parça gözün tedirgin köşelerinde.

Siz birkaç saniye içinde devasa bir ardiyeye dönüşen masanızın gözlerinde anılarınızla kaybolmuşken, onlar veya diğerleri de kaçarcasına çıkacaktır odadan.

Masayı toplayanlar kadar, bakanlar da utanır bu durumdan. İşten çıkartılmak değil, onca döküntüyle işten çıkıp gitmek zordur.

Sonrasında iki seçenek vardır: Ya kaçar gibi çıkacaksınız ya da tek tek onlara veda edeceksiniz.

Suçluluklarıyla ellerini uzatacaklar. Çekinerek sıkacaksınız ellerini...

Ve o birkaç adımlık koridor uzadıkça uzayacaktır önünüzde.

Önünüzde iki yol vardır: Ya kaçacaksınız
ya da başınız dik çıkacaksınız oradan.
Asansörün önünde elinizdeki eşyalarla beklerken zaman geçmeyecektir ve o asansör dakikalarca, saatlerce, günlerce gelmiyormuş gibi gelecektir.

Son kez bakacaksınız, asansörün, hayatınızın aşağı inen numaralarına. Yenik ve koşar adımlarla çıkacaksınızdır binadan.

Henüz öfkeye, kızgınlığa fırsat bulamamışsınızdır.

Utanmışsınızdır sadece, önünüzde muhasebe defterlerinde hak etmediğinizi düşündüğünüz bilançoları yaşamak uzun bir zaman alacaktır. Utanç, yerini
binanın dışında korkuya bırakacaktır.