Eksen

ÇOCUKLAR İÇİN ŞİİR/ÖYKÜ

Gün döner gelir
Sense
Başlar ve bitersin
Güne benzersin
Güne benzemezsin
Gel yumağın ucunu bulalım

Nerede?
Bir evin gün vuran penceresinden
Çiçekli örtüye sarılmış bir çocuk
Küle sarılı, güne, karanlığa
Kırpık hüzünlerden, parlak sevinçlerden
Bir yumağa sarılı—
Bir çocuk — önce sen — şimdi ben sonra hepimiz
Yumak açıyor
Duyguları, düşünceleri
Yumak açıyor
Pencereleri, kapıları
Gökyüzünü, çiçekleri
Yarım yarım...
Evde—
Duvarda bir yok saat
Boşluğu sayan
Yoku
Baba dokuz diyor
Dokuz boşluk, dokuz çiçek patlıyor
Çocuk yumağı açıyor
Babayla saat yer değiştiriyor
Yok baba.

—İşte ben geldim, diyor anne
Yaz balkonundan
Sırça günler, kremalı okullar, babaanneler
Öğretmenler, itfaiyeler getirdim.

Onlarsız nasıl olunabilirdi, olunabilir miydi diye
sordu, düşündü çocuk, yumaktan teyzeler, gazeteler,
bayramlar, toplar, ılık günler açtı.
Yok baba “on” dedi.
On horoz öttü. Odanın bir yanında on adam yürüdü,
aydınlığı sırtlayıp. On kadın özgürlüğe eldiven,
çorap ördü.

Çocuk;
—Sizi istemiyorum odamda şeylerinizi alıp gidin.
Kendimi şeylerinizden ayırt edemiyorum, dedi.
Yok baba yerini anneye bıraktı.
—Onbir, dedi yok anne.
Çocuk sarmal bir yokuş düşündü. Yaprağın kendini
ağaçtan bağımsız sayıp rüzgâra kafa tutuşunu
gördü, güneşi salt kendi için var saydı, gülümsedi,
dönemi bildi.

Yok annenin yerine geçti, imgelerden sıyrılan
bir tilki;
—Oniki.
Şeyler adlanıp duvara çıktılar, boşluğa bağırdılar,
sırayla;
—Onüç, ondört, on..

Kim istiyordu yumağın açılmasını