Düzyazılar II

— “Yeni Dergi”nin son sayılarında yayımlanan Kareler şiirleriniz benim tespit ettiğime göre toplu bir yadırgı yarattı. Öteden beri bireysel boyutlar içinde toplumsal bir ufkun özünü dile getiren şiiriniz bu dönemde aşırı bir biçim dikkatine dönüşüyor. Eski yolunuzdan kesin bir dönemeçle ayrılış değil mi bu? Niçin? — “Kareler”, bir aşama değil de bir kendini tazelemedir benim için. Güvensizlikle karşılanan bu şiirlere beni öz zorladı; özün iki başlı değil, üç dört yönlü oluşu. O şiirlerin sağdan sola, yukardan aşağı, merdiven basamakları gibi inişli çıkışlı okunmak istenişleri, merkezcil ve merkezkaç güçlere hepbirden dikkati çekmek istediğimdendir. Ama siz kolonlar arasını kapatarak, eski şiirlerim gibi mısra mısra okursanız yadırganmaz bu aykırılık. Hem bu teknik, saz şairlerimizin 4 müstefilâtün vezniyle yazdıkları vezn-i âher nazım şeklinin, hattâ divan şairlerinin musammatlarının çağdaş benzetisidir; çağdaş bir geliştirme. Başka edebiyatlarda, Batı’da da olduğunu sanmıyorum. — Çağdaş ülkülerin, siyasal ve toplumsal inançların insanın mutluluğunu sağlamak için varolduğuna; şiirin, zamanına uygun bir sorumlulukla bu amaçlara adanması gereğine inanmaz mısınız? — Kelime çeşitleri içinde en güzeli sıfatlar: Bireysel, toplumsal sıfatlar... Ama bu neyi kurtarır? Hele siyasal, toplumsal inançların insanı mutluluğa eriştiremeyeceği kanısındayım. Çapraşık bir mekanizmadır insan. Kalıtımlar, soyaçekimler, karşıtlıklar toplamı tam çözülemez. Özlediği beraberliklerde bile birden terk edilmişliği arar. Zamanın sonsuzluğu içinde bireysel şiir de, toplumu, toplumun gelecekteki aşamalarını kabullenmiş bireyin çıkmazlarını belirlemiyor mu? — Ne tür şairleri seviyorsunuz? — Şiir kontrol hapı alanları severim. Çok çocuklu olmak için günümüzde büyük kazançlar gerek. Ziyan olur, erken ölürler yoksa. — Bir süre geçmişin şiir değerleri içine kendi kendinize kapandığınıza, kasıtlı ve bilinçli bir çalışma dikkati ile yeni şiir imkânları aradığınıza inanıyorum. Peki bu konuşmadan sizde kalan izlenim nedir?.. — Yarımlık. İstediğim halde bir çok şeyi söyleyememiş, açıklayamamış olmanın verdiği eksiklik, yarımlık duygusu.

• Vaktin Zulmüne Karşı Yazmak - Düzyazılar III
• Düzyazılar II
• Düzyazılar I