Dipten Gelen

Hem kendini olabildiğince bırakış hem ille de derlenip toplanma yazarlık. Bir kez dedim, artık vazgeçemiyorum, diye değil, inandığım için yineliyorum: Dil-yaşam teknende yelkenleri gereğinden çok gevşetince de gerince de alabora olursun. Oysa herşey gereği gibi gelişince, gidişin tadına doyum yok. Ne var ki, n’etsen belirtemiyorsun “gereği gibi”yi; azçok belirtsen bile gel de uygula. Durmadan kaçar gider yazarlık. Yaşam da öyle değil mi zaten. Bir kovalamaca işte herkeslerdeki gibi seninki de. Örnek mi, – şu az önce ağzımdan dökülüveren sözler: Beş soruda Nermi Uygur denen şey. “Yazdın bitti!” diyen çıksa da, geçip gidemiyorum. Herşey açık-seçik görünse de, dayanılmaz bir bulanık hava bürüdü heryanımı. Kendim neden oldum buna, öyleyse kendim birşeyler yapmayı deneyeceğim. Önce şu Nermi Uygur’a yönelmek zorundayız. Bu zor da nerden çıktı? Seni durduran ne var ki Nermi Uygur’da? Günde kimbilir kaç kez kulaklarında. Çoğun Nermi! Nermi! Bazan da Nermi Uygur! En alıştığın ses değil mi bu? Kimi Uygur’lu kimi Uygur’suz ne zaman duysan “Bu benim!” demiyor musun? Nermi, adın senin. En ‘doğal’ şeyin. Herkes için böyle. Herkesin adı kendinin. Senin dikkatini çekmek, seninle şöyle ya da böyle bağ kurmak için adınla seslenirler sana.