Babam Hakkında Bir Yalan

Bu kitap en iyisi kurmaca bir kitap olarak okunmalı. Burada olsaydı, eminim babam da aynı fikirde olurdu: Benim babasız olduğum ne kadar gerçekse, onun da bir oğlunun hiç olmadığı o kadar gerçektir.

Bir uçurumun kenarında duruyoruz. Boşluğa gözlerimizi dikip bakıyoruz –midemiz bulanıp başımız dönüyor. İçimizden ilk yükselen dürtü tehlike karşısında büzülmek oluyor. Nedendir bilinmez yerimizden kımıldamıyoruz. Yavaş yavaş, bulantı, baş dönmesi ve korku tarifsiz bir his bulutuna karışıyor. Bulut, adım adım, ama hissedilmeyecek kadar yavaş, Binbir Gece Masalları’ndaki lambanın ucundan çıkan buğunun cine dönüşmesi gibi şekilleniyor. Fakat uçurumun kenarındaki bulutumuzdan, masal iblislerinden ve cinlerinden çok daha feci bir şey tecessüm ediyor, bu bir düşünceden başka bir şey değil, lakin dehşetinin hazzının şiddetiyle bizi iliklerimize kadar ürperten korkunç bir düşünce. Bu kadar yüksekten düşmenin telaşını yaşarken ne hissedeceğimizi düşünmenin korkusu bu. Ve bu düşüşü –bu hızlı yok oluşu– tam da hayal edebildiğimiz en feci ve en iğrenç ölüm ve acı sahnelerinden biri olacağı için, sırf bu sebepten şiddetle arzu ediyoruz. Ve maksadımız bizi ne kadar yıldırıyorsa, kenara o kadar aceleyle ilerliyoruz. Bir uçurumun kıyısında titreyen insanın doğasında şeytani sabırsızlık kadar tutkulu başka bir şey yoktur, bu yüzden de boşluğa atlamayı düşünür. Herhangi bir düşünce teşebbüsünde, bu dürtüye boyun eğmek kaçınılmaz olarak ortadan kalkacak; zira düşünmek caymaya sevk etmekten başka bir şey yapmaz ve bu sebeptendir ki düşünemiyoruz. Bizi tutacak bir dost eli olmasa, ya da kendimizi uçurumdan aniden geri çekmekte başarısız olsak, düşer ve yok oluruz.